Ik had niet eens wat met auto’s. Nada nothing rien. Toch viel mijn oog op de Mercedes SL 300. De witte glans, de rode bekleding, het feit dat het een cabrio was, ik moest hem hebben. Mijn moeder keek me verbaasd aan. ‘Die? Weet je het zeker?’ Driftig knikte ik mijn hoofd. ‘Oké, maar dan is het geld wel op.’ Ik hoorde haar woorden niet meer, mijn gedachte lag helemaal bij de auto. Mijn moeder betaalde met haar creditcard. Ik wilde mijn nieuwe Mercedes aanraken maar mama tikte me op de vingers. ‘Nee, nee. Over twee weken ben je pas jarig.’ De tijd ging om, traag, zo traag als maar kon. Geduld is nooit één van mijn sterkste kanten geweest. De geur van vers gebakken croissants maakte een einde aan de langste twee weken van mijn leven, binnen no time zat ik kaarsrecht in mijn bed. Ik wilde nog even naar het toilet voordat moeder me naar beneden zou roepen, maar door alle spanning hield ik het op. Het was wachten op de verlossende woorden. Na wat leek op een eeuwigheid ging de trapdeur open. ‘Lieverd, ontbijt is klaar en er staat iets moois op je te wachten.’ Dat ontbijt kon me gestolen worden. Als een mini Chuck Yeager vloog de trap naar beneden. Met een blik van een waanzinnige die net uit het gekkenhuis was ontsnapt stond ik in het midden van de huiskamer. Mijn vader en moeder knuffelden me en zeiden iets van, proficiat enz. Ze wisten dat ze me niet langer konden laten wachten en overhandigde mij een mooi ingepakt cadeau. Zonde, want binnen twee seconden was het voorbij. Zielsgelukkig staarde ik naar de doos, Burago schaal 1:18, met daarin mijn eigen Mercedes. Ondertussen had ik al in mijn broek geplast, maar het was het waard.