'Nee papa, nee. Alsjeblieft. Ik zal het niet meer doen. Sorry, sorry, alsjeblieft niet doen…’ Ze voelt de eerste zwiepende slag neerkomen op haar billen en weet dat het zinloos is. Denk aan iets leuks. Snel voor het te erg wordt. Een klein flitsend stemmetje in haar hoofd, schiet haar te hulp.Ze ziet rode schoentjes voor zich die een vrolijke dans uitvoeren in een ingewikkeld stappenpatroon en begint het aantal keren te tellen dat de punt van elk schoentje de grond raakt. ‘Hopelijk zal dit je leren om eindelijk eens te luisteren, rotkind,’ kruipt een andere stem via haar rode oor haar hoofd binnen. Je bent een rotkind, je bent een rotkind, blijft het rondzingen binnen in haar zere lijf. Ze belandt op de grond en zoekt naar een houding waarin ze het minst last heeft van de pijn. Tussen haar wimpers door gluurt ze naar de grote voeten vlak bij haar gezicht. De linkervoet in een zwartleren Zweedse muil. In de sok van de rechtervoet ziet ze een gat zitten, voordat de andere muil weer terug aan de voet geschoven wordt. De Zweedse muilen keren haar de rug toe en verdwijnen uit beeld. Opgelucht haalt ze adem en laat haar tranen los. ’s Nachts verschijnen er vreselijke muilen in haar dromen. Muilen met scherpe tanden waar bloed aan kleeft. De dromen uit haar kindertijd beginnen langzaam terug te komen. Haar huisarts raadt 'Gestalttherapie’ aan, een vorm van traumaverwerking. De folder verdwijnt verder naar beneden op haar stapel ‘papieren om te bewaren.’ Steeds vaker schrikt ze wakker van haar eigen geschreeuw. De stapel Zweedse muilen die haar bedelft neemt in gewicht toe. Ze gooit de klamme deken van zich af en voelt een stroom kille lucht langs haar lichaam omhoog kruipen. Waar heeft ze die folder van die therapie ook alweer gelaten?