Het is oktober. De maand kleurt roze. Nog even en de monarchvlinders zullen in oranje wolken neerstrijken om de tijd van de wintermaanden in halfslaap te verdrijven. Voor het eerst lacht ze de lieve woorden van haar man niet weg. 'Ik vind ze allebei even mooi. Het hoort bij je.' 'Het hoort bij me?' Later die ochtend staat ze voor de spiegel en bekijkt de situatie nu eens met enige ernst. Kan het haar werkelijk iets schelen? In haar hoofd gaat de telefoon. Of ze naar het ziekenhuis wil komen voor een nader gesprek. Nee, niet van de week. Vandaag nog graag. Ze ziet de verwarde blik weer van de oncoloog. Toen ze na de diagnose had gevraagd waarom ze dáárvoor nu als een gek had moeten komen opdraven. Ze had wel iets anders aan haar kop. Met een hele papierwinkel en een berg afspraken onder haar arm had ze even later op de metro staan wachten. Ze had het allemaal maar in haar agenda te lassen. Inkt werd in haar huid gespoten, ter markering van het kwaad. Twee operaties verder had ze zich braaf vijf keer per week laten bestralen, acht weken lang. Wegbranden die zooi. Alleen de donkerblauwe tatoeages bewezen nog waar de ellende gezeten had. Maar ook dat aandenken zou vervagen. Het kon een jaartje duren, maar haar lijf zou alles keurig absorberen. En het goede nieuws: geen chemo. Alleen vijf jaar lang pillen slikken. Tactisch misschien handiger om de bijsluiter niet te lezen. Ze had het toch maar gedaan. Voor het navigeren hoefde je de zon niet altijd te zien. De littekens waren nooit verdwenen. Die van haar dochter ook niet. Zouden ze de weg werkelijk kunnen vinden als het bewolkt is? Ze kijkt weer in de tranen van haar zeegroene ogen. 'Hallo mam.' 'Hallo lieverd. Zullen we er samen vlinders van laten maken?'