Met een bonkend hoofd zat Jaap weer in de klas. Lucienne wist het. Iedereen wist het. Hij zag het aan de manier waarop de andere leerlingen naar hem keken. Voorzichtig voelde hij aan de bloederige plek op zijn achterhoofd. Een propje papier landde op zijn tafel. “KETTINGROKER!” stond er op. Hij dacht terug aan de lunchpauze Jaap en Peter hadden samen op de rugleuning van het bankje in het park gezeten. Het was heerlijk weer, de lente was nu echt aangebroken. De fontein in het park stond ook weer aan. Dromerig keek hij naar Lucienne die verderop liep. Wat een lekker ding was ze toch. “He Peter, heb jij misschien een sigaretje voor me?”, riep ze. Peter greep naar zijn borstzakje, haalde er een pakje sigaretten uit en zwaaide er lonkend mee. Lachend kwam Lucienne dichterbij. Jaap staarde naar haar stralend witte tanden. “Wakker worden, Jaap!”, zei Peter en hij stootte hem ruw aan. “Wil je d’r ook eentje?” Hij hield het pakje sigaretten voor Jaaps neus en schudde er behendig mee, zodat er eentje uitstak. “Je rookt toch wel?”, vroeg Peter en met vernauwde ogen keek hij Jaap aan. Ook Lucienne keek en Jaap voelde dat hij rood werd. “Tuurlijk, al jaren.” Met een stoer gebaar pakte Jaap een sigaret uit het pakje, stak hem in zijn mond en draaide zijn rug naar de wind. Als een ervaren roker liet hij zich een vuurtje geven door Peter. Nu kwam het er op aan, wist Jaap. Hij mocht natuurlijk niet gaan hoesten, dan wisten ze gelijk dat hij nog nooit één trekje van een sigaret had genomen. Terwijl Lucienne en Peter volkomen rustig stonden te roken, keek Jaap naar zijn bibberende hand. Hij nam snel een flinke trek van zijn sigaret. Zenuwachtig keek hij naar Lucienne. Zou ze het gezien hebben? Jaap hield zijn adem in. Niet hoesten. Niet gaan hoesten. Hij werd een beetje duizelig. De rook kriebelde in zijn keel. Rustig uitblazen nu. “Pffffff”. Maar de duizeligheid verdween niet. Hij wilde Peter vastpakken, maar greep mis. Jaap de kettingroker viel flauw, achterover van de rugleuning van het bankje.