Als ik ’s avonds thuis kom ben ik verbaasd haar te zien zitten. Ik scan razendsnel de keuken en bekijk de kastjes alsof ik naar iets te eten zoek. Haar voorraad staat hier niet. Daarom is ze beneden, niet voor mij. “Hoe was het vanavond?” De zinnen die ze uitspreekt hebben het tempo van een bejaarde die naar woorden moet zoeken omdat ze niet thuis is in een bepaald jargon. Ik irriteer me mateloos als ze zo spreekt, maar tegelijkertijd wil ik haar bevragen waarom ze toch steeds zo veel drinkt en waarom zij geen oprechte interesse voor mij kan opbrengen. “Waar was ik dan?” “Jaaaa… ik kan toch allemaal niet onthouden waar jullie uithangen.” Ik ben te jong om te beseffen dat zij nooit oprecht zal antwoorden. Ze ontkent überhaupt dat ze drinkt, ook als ze nuchter is. Ik probeer al jaren achter het waarom te komen en haar enigszins te helpen. Ik ben nu 16. Ze staat op. Ze houdt zich vast aan de tafel en loopt langs de tafel richting de deur, naar de bijkeuken. Op het moment dat ze de tafel loslaat om met haar andere hand de hoek van het aanrecht vast te pakken verliest ze haar evenwicht en valt met haar hoofd tegen desbetreffende hoek van het aanrecht en stort op haar rug op de grond. Ze beweegt niet. Ik schrik, maar waar ik het meest van in verwarring ben is dat het me niet raakt dat ze daar ligt. Ik sta op en ga op mijn hurken naast haar zitten. Ik hoor dat ze nog ademt. Uit de diepte van mijn wezen borrelt plotseling een intense woede omhoog die ik niet herken. Ik pak mijn moeder bij de schouders en schudt haar heen en weer. Ze reageert niet. Vanuit een onbekende plek wordt mijn hand aangestuurd. Alle frustratie van de afgelopen jaren balt zich samen in deze hand. Ik sla haar in het gezicht. Het heeft geen zichtbaar effect. De volgende ochtend lijkt schoon. Ik weet dat de drank zorgdraagt voor haar vergetelheid. Mijn wonden worden dieper en de schaamte groeit gestaag.