wekelijkse schrijfopdracht #68: op het lijf geschreven “Misschien kan ik je eens tekenen. Ik bedoel, het hoeft niet bloot, hoor, maar hier, dit stukje, dit is zo'n ontzettend gaaf stukje.” Zijn vingers glijden over haar sleutelbeen, door haar hals en langs haar kaak. Ze glimlacht. Het hoeft niet bloot. Alsof ze hier niet bloot in zijn bed ligt. Alsof ze zich nu niet bloot door hem laat bekijken, bestuderen. “Je schouders, je nek, het zit echt gaaf in elkaar. Kijk nou, die schaduw. Wat is dit, je sleutelbeen, toch?” “Hm mm.” “Een buitengewoon welgevormd sleutelbeen.” Haar vingers herhalen zijn beweging. Een buitengewoon welgevormd sleutelbeen. Wat een idioot compliment. Ze waren verliefd geweest. Jong en verliefd. Hij bewonderde haar oprecht en intens en sprak zijn complimenten niet uit om haar te behagen, maar omdat hij ze meende. Een welgevormd sleutelbeen. Buitengewoon. Haar hand blijft liggen. De dunne lijnen onzichtbaar onder haar vingertoppen. “Misschien kan het me niet schelen. Ik bedoel, we zijn toch allebei te oud genoeg om te weten dat we een verleden hebben.” Hij kust haar schouder, kijkt kort naar haar op en laat zijn blik nogmaals over haar sleutelbeen gaan. Ze glimlacht. Oud genoeg. Oud genoeg om de realiteit te kennen. Dat was ze niet toen ze het ontwerp van haar grote liefde in haar huid liet branden zonder ook maar een moment te overwegen dat op een dag een andere man het lemniscaat van hun namen zou kunnen aanraken.