Wie we waren Twee jaar geleden leerde ik Roman kennen. In december verscheen hij op de school waar ik al zes jaar had rondgelopen: een klein gymnasium in een Friese provinciestad. Het was mijn eindexamenjaar. Na dat jaar wilde ik naar het conservatorium. Het pianospelen zou mijn leven worden. Al mijn vrije tijd besteedde ik aan het instuderen van de stukken die ik op het toelatingsexamen zou spelen. Roman stapte de klas binnen toen het buiten begon te vriezen. Het was de eerste dag van een lange, koude winter. Een paar dagen later vertelde hij dat hij elke dag schaatste: hij trainde. Ook hij had een droom. Nog weer later stippelde hij voor de liefhebbers een schaatstocht uit. Zaterdag zou het ijs sterk genoeg zijn. Die zaterdagochtend lag het ijs zwart en spiegelend onder onze voeten. Onze ijzers waren vlijmscherp. Een vader had ze de dag ervoor geslepen. Roman schaatste voorop. Hij reed snel, maar ik hield hem bij. Net als het pianospelen heb ik het schaatsen van jongs af aan geleerd. Na een paar uur schaatsen waren we nog met weinigen. Nu konden we echt snelheid maken. Ik schaatste al geruime tijd voorop. Vlak achter mij hoorde ik mijn klasgenoten. Ik hoorde het krassen op het ijs en ik voelde de wind langs mijn wangen. Maar de scheur in het ijs zag ik niet. Ik viel zo snel en onverwacht dat ik iedereen meenam in mijn val. We tuimelden over elkaar. De schaats van Roman sneed door mijn hand. Roman gleed weg. De pijn was feller dan de ergste kou. Maar dat beseften we pas later. Het toelatingsexamen voor het conservatorium is morgen. Roman speelt de stukken die ik twee jaar geleden heb ingestudeerd. Na de fysiotherapie heeft hij geen moeite meer met de pedalen. Sinds een paar weken train ik mee met een nationaal schaatsteam. Mijn trainer heeft vertrouwen in mij. Niemand heeft een vraag gesteld over mijn hand. Roman en ik zijn nog altijd wie we waren. Na morgen weten we beiden of we kunnen worden wat de ander wenste te zijn.