Het podium is stoffig en het licht brandt in zijn ogen. Als hij zijn ogen dichtknijpt ziet hij een oudere kalende man zitten en een vrouw van een jaartje of veertig met paars geverfd haar. ‘U bent Bram Verbergen?’, vraagt de vrouw met lijzige stem. ‘Dat klopt.’ ‘U krijgt drie minuten. Doe uw verhaal,’ zegt de man bars. Bram denkt even na. Drie minuten, het was toch langer? Snel trekt hij zijn linker broekspijp omhoog. Het litteken lijkt even op te lichten als hij het ontbloot. Alsof het weet dat het tijd is om te stralen. ‘Drie maanden geleden was ik aan het hardlopen. Opeens werd ik ingehaald. Kent u dat? Die frustratie daarvan?’ De man en de vrouw vertrekken geen spier. ‘Nou dat dus. Kijk ik op, blijkt het een meisje van nog geen twaalf jaar oud te zijn. Aangemoedigd door haar yuppenvader op de racefiets. Alsof ik dat op me laat zitten. Ik versnel, probeer haar in te halen. Maar toen kwam er dus in tegenovergestelde richting een groep van die vijftigplus wielrenners die natuurlijk veel te hard reden. Ik probeerde ze nog te ontwijken, maar het was te laat. Het volgende wat ik me herinnerde, was dat ik in het ziekenhuis lag…’ Een snelle blik op de klok zegt Bram dat hij nog twee minuten heeft. ‘De dokter vond het tijd voor een operatie. Mijn hele been lag open. Infectiegevaar en weet ik veel wat allemaal. En nu dus dit litteken. Stel je voor je ligt lekker op het strand en mensen kijken ernaar. Tijdens het hardlopen in korte broek; mensen kijken ernaar. Bij de barbecue; hetzelfde verhaal. Moet ik doorgaan?’ ‘Het is ons wel duidelijk,’ zegt de man. Hij klinkt al iets vriendelijker. ‘Goed,’ vervolgt hij, ‘meneer Verbergen. Bedankt voor uw verhaal. Zeker overtuigend denk ik ook, maar er zijn veel kandidaten die zich hebben opgegeven. We gaan overleggen en u hoort binnen een week of u voor een behandeling in aanmerking komt. Fijne dag nog gewenst.’ ‘Hetzelfde,’ zegt Bram en hij verlaat de ruimte. Vanavond nog maar even hardlopen in lange broek.