“En… deze?” Hij voelde haar vinger langzaam over zijn been gaan en draaide zich op zijn zij, zodat ze de ruim tien centimeter lange reep geribbelde huid die dwars over zijn rechterkuit liep, beter kon zien. “Voetbal. Die gast had van die metalen noppen. Zijn nu verboden. Die krengen gaan overal doorheen. Het leuke is, we speelden op kunstgras.” Ze streelde nog steeds met haar vinger over de randen van het littekenweefsel. “Snap ik niet, wat is daar zo leuk aan?” “Het bloed, het gaat er niet uit. Je kunt nu nog steeds zien waar het is gebeurd, net buiten het strafschopgebied.” Hij draaide zich terug op zijn buik. “Vet, dat moet je me laten zien.” Hij moest lachen. De meeste meisjes gruwelen van bloed maar zij was anders. Dit was haar tweede dag op zijn school en ze was hem gelijk opgevallen. Duidelijk een buitenbeentje, maar niet omdat ze nieuw was. Er was iets met haar en hij wilde dolgraag ontdekken wat dat was. Dat ze nu al op haar slaapkamer elkaars lichamen aan het verkennen waren was veelbelovend. “En hoe kom je hier aan?” Hij had twee kleine puntjes gezien, in haar nek, ongeveer drie centimeter uit elkaar. Hij schoof haar donkere krullen opzij om ze beter te kunnen zien. “O, dat is een lang verhaal,” ze bewoog haar hand naar haar nek waardoor boven haar broekriem een streep van haar buik zichbaar werd, “dat vertel ik je la—“ “En dit, wat is dit?” Hij had iets gezien op haar buik en trok haar t-shirt omhoog. Langzaam want hij wist niet hoe ver ze hem zou laten gaan. “Deze?” vroeg ze terwijl ze zelf het shirt tot boven haar BH optrok, “die is van de autopsie.” De nog bloederige streep liep van haar buik naar boven, tussen haar borsten door en vertakte daar naar haar schouders. “Wauw…!” zijn mond viel open in een mix van verbazing en bewondering. De temperatuur leek ineens tien graden te dalen. “Maar… autopsie zeg je? Dat is toch als je…” Ze liet hem alles zien die middag in haar tienerkamer en hij stak er veel van op. Hij kreeg er zelfs een paar littekens bij.