Het is een vreemde plek voor een litteken. Ver weggestopt en daarna vergroeid onder haar huid. Op onverwachte momenten kan het van zich laten horen. Zeurende vraagt het dan om aandacht, haar oude litteken. ‘Mama, wil je nog een verhaaltje voorlezen? Hè toe eentje nog. Mamalief?’ Het warme lijfje in de roze pyjama drukt zich nog iets steviger tegen haar borsten. Ze voelt het trekkende gevoel opkomen en zuigt langzaam zo veel mogelijk adem naar binnen. Warme pufjes beroeren haar dochters dikke krulhaar. ‘Welke wil je, liefje?’ fluistert ze ter hoogte van het verscholen oor. ‘Die van de kabouters mama, dat ze stout doen. Die is leuk!’ Ze weet dat de pijn in haar borst terug zal komen zodra ze het boek neerlegt en de slaapkamer verlaat, dus ze rekt het moment met een bonusverhaaltje en geniet nog even na van het zware hoopje in haar armen. Langzaam loopt ze achteruit en probeert te blijven lachen. Morgen zal ze het vertellen. Dat Willemijn haar oma een tijdje niet zal zien. Tijdens haar therapie is steeds meer duidelijk geworden dat dit de beste stap is. Ze drukt nog een roze pil uit de strip en slikt hem vlug door, naspoelend met een restje thee uit haar vrolijk gebloemde mok. De mok die ze voor moederdag kreeg, omdat ze zo graag thee drinkt. Haar eigen moeder zat vroeger klaar met de thee. Een ritueel dat nooit werd overgeslagen. Akelige lege middagen. Haar moeder die stil voor zich uit staart, terwijl zij zo snel mogelijk haar huiswerk maakt. De enige gesproken woorden zijn 'alsjeblieft' en 'dank je wel'. Afstand op een vierkante meter. De warme theepot tussen hen in. Haar liefde voor thee is gebleven. De pijn in haar hart ook. Haar nest was koud en onveilig vroeger, beseft ze sinds kort. ‘Willemijn, liefje, we gaan een tijdje niet meer naar oma.’ Ze houdt haar hand op haar borst om de pijn te verzachten, terwijl ze in haar dochters bruine ogen kijkt om haar reactie te peilen. ‘Is goed mammie. Als je maar weer blij wordt dan, ok? Dan gaan we samen nieuwe boekjes uitzoeken bij de bibliotheek en dan ga ik je voorlezen. Over de stoute kabouters. En dan lachen we samen. Jij en ik.’