Debbie Mussen, heftig tweeluik - kinderen worden groot en problemen ook. Dat heb je hier goed weergegeven. Ongevraagd advies. Probeer je tekst zo actief mogelijk te houden. bijvoorbeeld' ze doezelt in de leunstoel' ipv 'doezelend zit ze'. En probeer overbodige verkleinwoordjes en bijvoeglijke naamwoorden te vermijden, zoals in: 'kleine, warme lijfje'

Ik denk er zo vaak aan als ik geweld zie; hoe waren dat ooit babytjes? Gelukkig, zo gelukkig werd mijn kleine jongen anders groot, mijn lieve beer. Oh Debbie, ik zit hier te huilen, dat gebalde vuistje, dat contrast...

@Debbie, je schrijft een aangrijpende tekst en laat het vuistje/de vuist indringend terugkomen. Ook naar mijn smaak gebruik je te veel bijvoeglijke naamwoorden en verkleinwoorden. [Zijn ene handje klemt stevig om haar vinger, zijn andere handje houdt hij naast zijn gezichtje, gebald tot een vuistje.] Hier kun je al een handje kwijt door te zeggen: zijn ene handje klemt stevig om haar vinger, de ander houdt hij naast zijn gezicht. (twee typo's: omringt en ze wil) Je hebt @Elyse laten huilen, ga maar na hoe mooi dit is.

mooi gedaan....zoals hierboven al gezegd door door elysevdr, dat vuistje....mooi dat je dat in allebei de scenes voorkomt maar in zo'n groot contrast.

Dag Debbie, ik vind dit een mooi verhaal. Het is bovendien heel goed om er eens bij stil te staan dat lieve, schattige kindertjes later heel vervelend kunnen worden. Sommigen zelfs heel vervelend zoals in jouw verhaal. Gelukkig zijn er ook kinderen/baby's die tot "normale" personen uitgroeien. Daar moeten we als ouder dan maar op hopen. :o

Debbie mussen, je schrijft in #5

Ik merk dat ik het moeilijk vind om verkleinwoorden en bijvoeglijke naamwoorden weg te laten, ik weet nog niet zo goed hoe ik mijn tekst dan anders moet maken, maar toch zo dat het goed overkomt wat ik wil zeggen

Schrijven is keuzes maken en schrappen. Je schreef:

Zijn ene handje klemt stevig om haar vinger, zijn andere handje houdt hij naast zijn gezichtje, gebald tot een vuistje. Ze aait over zijn kleine, warme lijfje, ademt diep in door haar neus om zijn heerlijke geur op te snuiven

Probeer het beeld op te roepen zonder tierelantijn, 1 of 2 details (vuistje en warme geur) zijn genoeg - de lezer herkent het beeld en vult zelf aan. Suggestie: Zijn ene handje klemt stevig om haar vinger, zijn andere houdt hij gebald tot een vuistje tegen zijn wang. Ze aait zijn lijfje en snuift door haar neus zijn warme geur op.

Indringend verhaal. Goed gedaan. Ik krijg altijd de hebabberiba van verkleinwoorden. Bij baby's is dat misschien iets anders, maar toch. Ik zou lijfje >> lijf maken. Dat versterkt hoe belangrijk de moeder is verbonden. Eens met janp's commentaar dat het actiever kunt maken (ben je ook af van zitten in een stoel). Je wilt in dit stuk vooral contrast laten zien. Ik vind de toekomstverwachting minder sterk, want dat is speculatief, tamelijk evident ook. Waarom niet focussen op het nu? Bij de toekomstscène is het sterk dat je de zintuigelijke prikkelingen laat terugkomen (zoals de Zwitsal-oliegeur versus de alcoholadem) Mili's opmerkingen inzake omringt en wil zou ik maar doorvoeren. :) "Geschokt" vind ik een stuurwoord, maar ik zeg daar deze keer niets over ;) Probeer ook afstandscheppers te bannen. Ze voelt ... kloppen >> Haar hartslag klopt in haar hoofd (of zo). De lezer snapt wel dat ze dat voelt. Het effect is dat de lezer in haar hoofd kruipt in plaats van de scène van een afstandje bekijkt. De laatste zin vind ik niet passen in de intimiderende scène. Instinctief ... waarom is dat woord er? Mss iets als Ze steekt haar hand naar hem uit, maar hij slaat hem weg en lacht haar vierkant uit (zoiets?)

Je hebt goed gebruik gemaakt van de opdracht, door alles hetzelfde te houden behalve de tijd. Ook goed dat je je beperkt hebt tot twee personen, waardoor het niet verwarrend wordt. Zelfs de vuist komt terug, en hoe. Mooi resultaat.