De arend vloog met strak gespannen vleugels over het meer. Alle kleurschakeringen van het water werden genadeloos door zijn ogen opgemerkt en verwerkt. De miniemste aanwijzing van een prooi zou alle spieren en pezen in zijn lichaam automatisch in stelling brengen om een dodelijke duikvlucht in gang te brengen. Hij vertraagde en bad. Hij voelde de kracht van zijn eigen vleugelslag, de opgepompte energie in zijn lichaam die door een argeloze vis ontketend zou worden. Soms werd hij zelfs een beetje duizelig door het besef zoveel kracht te bezitten, een kracht waar geen leven onder hem tegen opgewassen was. Een onzichtbare hand die hem als enige bij het meer in de lucht hield. Verheven, en wie had er nu dit uitzicht? Hij keek omlaag en beklaagde de dobber die altijd blufte dat hij nooit een ander leven wilde maar nooit zou kunnen opstijgen en van dit uitzicht zou kunnen genieten. Op het deinende water van het meer keek de dobber tevreden om zich heen. Het wiegende water stemde hem altijd content, een met zijn wereld. De kalme cadans van het water bracht hem innerlijke rust. Hij was blij met zijn positie in de wereld. Niet geketend aan het water maar nooit voelde hij de behoefte op te springen en zijn leven in de lucht voort te zetten. Ogenschijnlijk kon hij op het water alle kanten op en de verre oevers van het meer opzoeken maar een haast onzichtbare draad hield hem dichtbij. Een draad die zijn band met de hengel, zijn plaats in het geheel bevestigde en vorm gaf. Het voelde goed. Geborgen, en wie had er nu dit uitzicht? Hij keek omhoog en beklaagde de arend die altijd pochte dat hij vrij was maar altijd verplicht was naar de visgronden terug te keren als zijn maag dat commando gaf.