#67, niet met mij

In de kleedkamer naast het gymnastiek lokaal kleden de meisjes zich om, de jongens zitten aan de overkant, dat gaat niet meer samen op het middelbaar. De stadsgrieten dragen kanten onderbroekjes over hun welgevormde billen, ze hebben bh-tjes in de zelfde kleur, bh-tjes waar echte borsten in zitten. Ze probeert met een handdoek voor haar platte borst zo snel mogelijk haar hemdje aan te doen. Haar blik naar de grond, in de hoop dat ze haar vandaag niet zullen zien. “Jij hoeft geen handdoek voor te doen hoor, je hebt toch geen borsten”, gelach, het oranje meisje met de bijna witte haren rukt de handdoek uit haar handen. “Jij kunt net zo goed bij de jongens gaan douchen”, ogen die branden, als bevroren wacht ze op wat er gaat volgen. “Wat is dat voor onderbroek”, het meisje met de hoge kuif trekt aan haar witte onderbroek. Ze staan in een kring om haar heen, te dicht, ze voelt de warme adem op haar vel, ze voelt de honger naar bloed. Ze zoekt tussen de lichamen, die een muur vormen tussen haar en haar vriendin, waar is haar vriendin?. Maar de vriendin kijkt naar beneden naar de grond, alsof ze elke tegel tot in detail wil ontleden. De bel gaat, de verlossende bel, haar beste kameraad, snel kleed iedereen zich aan en snelt naar buiten, speelkwartier. Wat is er mis met mij? Ben ik dan echt zo lelijk, zo raar, zo......, ze probeerd uit alle macht de tranen de bedwingen die achter haar ogen branden. Zachtjes aait ze over zijn asblonde haar dat sprieterig rond zijn gezicht hangt. “Weet je, kinderen pesten omdat ze zelf onzeker zijn”, ze hoort een diepe zucht. “Ze zoeken iemand uit die speciaal is, anders, bijzonder”, ze zoekt naar woorden. “Jij bent bijzonder, jij bent geen jongentje dat wil vechten op de speelplaats, jij houdt niet van herrie en wilde spelletjes”, het jongetje snikt met zijn gezicht tegen haar borst. “Mama, zijn stem klinkt gesmoort door haar trui, ik wil niet anders zijn”. “Dat weet ik”, ze voelt hoe een traan zijn weg naar beneden zoekt over de welving van haar wang en geluidsloos in zijn warrige haar verdwijnt. “Lieverd, vergeet niet, nooit, dat je niet alleen bent”, zachtjes sluit ze de deur van zijn slaapkamer en loopt naar beneden. Aan de keukentafel klapt ze haar laptop open, Beste juf, niet met mijn kind, niet met mij, kind.