#67 Ongenaakbaar

ik ben er stil van zo mooi simpel op de goede manier, pijnlijk, maar mooi, vooral heel mooi gedaan wat mij betreft

ik zat te denken over de voicemail ... zonder is het een ander verhaal minder wrang, meer inleefbaar maar goed, da's niet jouw verhaal ik vond 'ze neemt niet op' een mooi einde, en precies terug bij het begin, maar het idee dat iemand een voicemail zou instellen met de mededeling hem niet te gebruiken -omdat het niet de moeite waard is- vind ik heerlijk des Elyses' je weet dat ik nu gewoon wat hardop zit te denken, omdat ik je verhaal waardeer

elysevdr, Twee mannen - één vrouw. Altijd een succesformule :) Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Twee keer gelezen, wilde het verhaal doorvoelen. Een pijnlijke situatie; er zit veel kracht in je schuin gedrukte zinnen.

@Elyse, welk teentje, het kleine teentje? Ik heb je nog niet zo 'direct' zien schrijven. De ex-minnaar die eenzelfde vergadering aanzat als haar man? Waar is/zijn zij de mist ingegaan? Waarom heeft zij gekozen voor een man die haar niet boeit om dan te gaan opzitten? Je weet - ondanks de voor mij andere schrijfstijl - mysterie te schetsen. Je blijft intrigeren. ;)

Een krachtig verhaal over een eenzame vrouw. Prachtig :)

De emotie draagt het verhaal. :thumbsup: Laat me als lezer ook met vragen achter, intrigerend dus omdat de relatie tussen de drie personen niet geheel duidelijk wordt voor mij. Waarom benoem je het teentje als het verder niet terug komt? Dat irriteert me, alsof ik als lezer een worst wordt voorgehouden. Haar gedachten laten in het eerste deel zien dat ze een masker draagt tov haar gedrag. In het tweede deel verklaren zijn gedachten zijn relatie tot die twee. Waarom zag hij haar niet tijdens de vergadering al of was ze daar niet bij? Ik kan er volledig naast zitten maar in het tweede deel voelt het perspectief vreemd: als lezer kennen we zijn gedachten maar de alwetende verteller verteld het verhaal in de hij- vorm. Is het beter als het tweede deel in de ik-vorm wordt geschreven? Zoals Mili al aangaf is dit een duidelijk verhaal en daarmee een ander Elysevdr stijl. :nod: :thumbsup: M.i. neemt het de lezer mee en intrigeert. Knap!

Schrijvenmaar stil, daar ben ik stil van... En dan is het ook zo heerlijk des schrijvenmaars om toch nog even terug te komen. :) 'Ze neemt niet op' was een mooi einde geweest, maar dan zou het verhaal zijn opgehouden bij het onhandige, het alleen zien wat wat men wil zien en het maken van verkeerde keuzes. Wat ik vooral voelbaar wilde maken is de eenzaamheid die voortvloeit uit onderlinge onbereikbaarheid. Zonder kennis geen liefde. De voicemail staat symbool voor de verbittering die doet generaliseren en het daarmee dichtgooien van deuren naar geluk. Dank voor je mooie compliment en je altijd oprechte belangstelling. :{}

@Janp, dank je. Het gaat verder in onze hoofden. :thumbsup: @Madd, dank voor het lezen en herlezen. De kracht zit soms meer in gedachten dan in wat er gezegd wordt ;) @Mili: Dankjewel voor je reactie en ondanks mijn 'directe' schrijven zoveel vraagtekens. 8) Zullen we het houden op pakweg het tweede teentje van links van de rechtervoet? En waarom maken mensen bepaalde keuzes? Alleen oprechte belangstelling leidt tot vebintenis. Sommige mensen zijn daar misschien onbewust bang voor. Het brein intrigeert... @Resa: Dankjewel voor je prachtige compliment en het herkennen van de eenzaamheid (die uiteindelijk in alle personnages uit dit verhaal doorklinkt, zie #8). @Marietje, Dank voor je uitgebreide reactie. Het teentje doet er niet zo toe, wel dat het zegt dat ze niet echt straalt. En ze was niet bij de vergadering. Ik kan me voor het tweede deel niet zo vinden in de ik-vorm. Ik denk dat we er nu op een intiemere manier bij betrokken zijn; het gevoel dat alleen wij hp's gedachten horen, de alwetende verteller niet. Of zoiets?

Fijn om te lezen. Je hebt het goed uitgewerkt ook. Geen woord teveel, wat mij betreft.

@Norman, hartelijk dank voor je positieve reactie.

Wat een verdrietig verhaal. Het doet me denken aan het maken van keuzes. -Ze kiest om haar telefoon niet op te nemen. Zag ze het nummer? Of keek ze sowieso niet?- Het had een ander verhaal kunnen zijn. Dat vind ik een interessante gedachte. Details zoals die over de vitrage vind ik erg mooi. Ps. Waar ik dan weer nieuwsgierig naar ben (sorry): wat is jouw tijd nu?

Annemieke, dank voor jouw reactie, ik ben daar altijd benieuwd naar... Het leven hangt op een vreemde manier van keuzes aan elkaar. Maar ook van wat je ermee doet (zie #8). Nou ja, dat is natuurlijk ook weer een keuze. Of eerder een reactie? Ze keek sowieso niet, ze is murw. Misschien een slachtoffer van haar mooie uiterlijk? De drempels die schoonheid op kan leveren zijn verbazingwekkend. Het is hier nu 12u39, bijna lunchtijd! :)

O ja, wat nu pas land. Wat heb je de persoon tegenover haar mooi neergezet. Deels via haar gedachte. Laat haar snel weglopen. Heel snel.

(Ik hoop stiekem dat ze dat ooit doet, met die leuke jongen. Volgens mij is die wel gezellig. Maar ja, dat ongenaakbare... :crybaby: )

Heel mooi gedaan. Subtiel overbrengen van verborgen emotie. Dat voicemailbericht waar je mee afsluit... snik snik... Prachtige invulling, super gedaan :thumbsup:

Mijn oprechte dank voor je waardevolle reactie Dana... :{}

Tot mijn schrik zie ik dat ik hierop nog niet gereageerd heb, terwijl ik het wel gelezen heb. Ik vind dit een goede invulling van de opdracht. De eenvoud van de situatie waarbij er maar drie personages zijn en een setting en tijd heeft zeggingskracht. Soms is minder beter.

Odile, mijn dank voor deze interessante opdracht en je reactie, ik was inderdaad even bang dat je me vergeten was... :crybaby:

Ik doe het feedback geven thuis en heb hier drie (al dan niet jong)volwassenen en drie pubers rondlopen. Ik was jouw verhaal aan het lezen en werd waarschijnlijk gestoord. Daarna dacht ik dat ik al iets getypt had, maar het is om onduidelijke reden niet geplaatst. Ging een kind kijken op haar rooster? Moest ik de computer herstarten? Ik weet het niet meer. Daarom lees ik nog eens een ronde de reacties.