14 maart 1980 Het stadhuis is voller dan ik had verwacht. Graag had ik een sobere ceremonie gewild, maar daar was Mariska het toch niet helemaal mee eens. ‘Je trouwt maar één keer,’ had ze telkens gezegd. En dus werd er een uitgebreide gastenlijst opgesteld. Blijkbaar zijn ook al die mensen die zijn uitgenodigd, ook nog eens op komen dagen. ‘Mariska, ben je bereid om Marcel lief te hebben en te aanvaarden tot de dood jullie scheidt?’ Mariska loopt rood aan. Raar idee eigenlijk dat ik haar pas een jaar geleden heb ontmoet. Ze draagt vandaag een witte broek en een zwart colbertje, die ze waarschijnlijk op de markt om de hoek heeft gekocht. Waarschijnlijk hetzelfde kraampje als waar ik mijn beige colbertje en bruine broek heb gekocht. ‘Ja, ik wil.’ De pastoor wendt zich tot me en stelt me dezelfde vraag met Mariska als leidend voorwerp. ‘Ja, ik wil,’ zeg ik en ik hoor zelf al de aarzeling in mijn stem. Na de ceremonie is er nog een bescheiden feest, en dan volgt natuurlijk de ‘zo bijzondere’ huwelijksnacht. Eigenlijk is het ongelofelijk dat we nog geen seks hebben gehad. We doen wel alsof we rebels zijn, maar ondertussen doen we braaf wat ons wordt opgelegd. 25 september 2015 Het stadhuis is voller dan ik had verwacht. Iedereen met wie we maar enigszins een connectie hadden hebben we op de gastenlijst gezet, onder het motto ‘voor ieder wat wils’. En ze zijn er zowat allemaal, zelfs de collega’s die ik zelden spreek op de werkvloer. Maar het meest verbazende is nog dat zij een minuut geleden naar binnen sloop en snel achterin plaatsnam. Ze glimlachte zelfs eventjes. De vrouw met wie het vijfendertig jaar geleden begon, heeft anno 2015 immers genoeg redenen om me diepgrondig te haten. De bijzondere ambtenaar lijkt erg zenuwachtig. Misschien hadden we Guido niet moeten vragen dit te doen. ‘Goed, Jacqueline. Zie jij het zitten om met deze oude playboy wat te beginnen?’ ‘Ja, daar heb ik wil zin,’ zegt Jacqueline giechelend. Ze heeft een lange beige trouwjurk aan, met een behoorlijk lang gewaad dat door haar nichtjes wordt vastgehouden. Ik geneer me wel enigszins voor mijn niet al te chique colbertje. ‘En jij Marcel, wat denk jij ervan? Ziet er wel goed uit toch?’ ‘Vind ik ook, ik zie er wel wat in.’ ‘Mooi, dus als ik het goed begrijp zijn jullie man en vrouw, totdat één van jullie er genoeg van heeft of het verpest door er met de secretaresse vandoor te gaan?’ ‘Inderdaad,’ zeggen we alle twee even aarzelend. Na de ceremonie volgt een wild feest, waarbij ik moet ingrijpen om Mariska tegen de zwaar aangeschoten Guido te beschermen. Die nacht nog vliegen we naar Australië voor een ‘huwelijksreisje’ van vier weken. In vijfendertig jaar kan veel veranderen.