Hij roerde zijn koffie, toen het gebouw – waar hij al jaren werkte – getroffen werd. Schilderijen vielen plotseling, als een veroordeelde door het galgluik. De deur vloog open en luchtdruk herstructureerde alle ramen tot een onoplosbare legpuzzel. Papier werd naar buiten geblazen; een confettibom die de mensen op straat zou bedekken met onbeduidende memo’s en klaagbrieven van klanten. Alles in de ruimte werd bekleed door oud stof dat wolkte uit de plafondplaten. Hurman, op puur instinct onder zijn bureau beland, tastte nu op het blad naar zijn mobieltje – de druppende koffie ontwijkend. Hoewel altijd trots dat hij geen kantoor hoefde te delen, vervloekte hij dat op dit moment. Wat was er gebeurd? Een ontploffing ofzo, of wat…? De rust leek weergekeerd, afgezien van een koude tocht die het stof en achtergebleven insteekhoezen deed dansen. Hij hoestte, probeerde een collega te bellen maar zag dat hij geen bereik had en stak het apparaat in zijn binnenzak. Behoedzaam kroop hij richting de deur, niet voorbereid op het decor wat zich daarachter had gevormd. Dwars door de vlammen op de gang zag hij duidelijk het enorme gat in de gevel van de tegenoverliggende kantoorruimte. Waar gewoonlijk Leonora en Pietsje de administratie deden, maar die zag hij niet. Bang voor het vuur trapte hij zijn deur dicht en bleef door het zijruitje turen naar de verwoesting, zolang vlammen en rook dat toelieten. Hoe lang zou de deur nog bestand zijn tegen de hitte, vroeg hij zich af. Hij stak zijn hoofd door de ruit die eerder niet open had gemogen vanwege de airco en keek naar beneden. Oei, elf verdiepingen was toch wel hoog! Gedachten aan zijn vrouw, kinderen en, vreemd genoeg, ook de hond doorkruisten zijn afwegingen: verbranden op de gang, of te pletter vallen. ‘Welkom!’ ‘Wa- wat? Waar ben ik?’ ‘Jij, Hurman, bent bij de hemelpoort. Ik ben de Poortwachter.’ Hurman keek om zich heen. Het felle witte licht deed denken aan de filmscene waar vrouwe Galadriël ineens voor je neus stond. ‘Dus ik ben dood?’ ‘Jep, maar dat is hier geen probleem. Kom verder.’ ‘Waarnaartoe?’ ‘Naar de hemel natuurlijk.’ ‘Ik geloof niet, Poortwachter.’ ‘De meesten hier niet.’ ‘En als ik nu niet wil? Hoe kan ik naar de hemel als ik denk dat die niet bestaat?’ ‘Voor een pasgestorvene heb je nogal wat praatjes, Hurman. Dit is hoe wij werken, daar heb je je in te schikken!’ ‘Dus ik heb geen keus?’ ‘Nu ja, er is natuurlijk altijd die andere optie. Maar die raad ik nooit aan. Bekijk jezelf toch eens. Je bent er helemaal klaar voor.’ Hurman wierp een blik in de spiegel die hem eerder niet was opgevallen. ‘Hm, wit flatteert me niet echt.’ Hij draaide zijn lijf. ‘Die vleugels staan me wél goed, trouwens.’ ‘Goed dan,’ zei de Poortwachter tevreden. ‘Verder nog vragen?’ ‘Ik wil graag weten hoe ik aan mijn einde gekomen ben. Welke keus heb ik gemaakt, ben ik gesprongen of verbrand?’ ‘Het einde maakt niet uit, wij kijken alleen naar wat eraan vooraf ging.’