NB Bij mij wisselt de tijd. Ik heb de vrijheid genomen het in vijf delen te doen en niet in twee. Volgens mij past dat wel bij de kern van de opdracht. De Stationspianist Pianoklanken. Moderne tegels. Haastig voorbijlopende mensen. Een enkeling vertraagt en ziet glanzende bruine haren, passend bij het bruin van de vleugel. Is ze een reiziger? Is ze meegeleverd bij de opening van het station? Ik luister, stevig doorstappend naar mijn trein. Een werkdag wacht. Voortgestuwd door de menigte uit de trein, komt de trap in zicht. Het gesprek met mijn collega laat me niet los. Ik had nee moeten zeggen. De omhoog zwevende klanken wekken mijn nieuwsgierigheid. Een man dit keer, het lijkt alsof hij met één vloeiende haal de piano bespeelt. Op een bordje staan de woorden ‘buiten spelen’. Ik kijk, luister en loop naar mijn fiets. Het chipknippoortje piept bevestigend, mijn gedachten zijn al bij een MT stuk. Dan raken de eerste tonen mij, zacht. Ik loop sneller. Niet om de trein te halen. Mijn passen vertragen zich zodra de muziek goed te horen is. Een enkele rimpel op haar voorhoofd, haar ogen gericht op de toetsen. Twee passen sluiten mijn ogen zich. Dan versnel ik. Een werkdag wacht. Mijn lippen vormen een glimlach zodra de eerste klanken boven het geroezemoes van een leegstromende trein uitklinken. Een jongen bespeelt de vleugel alsof het zijn eigen is, zijn hoofd deint mee. Een gitaar in hoes staat achter hem tegen de liftschacht. Conservatorium? Het kan haast niet anders. Zou ik kunnen zeggen hoe zeer het me raakt? Nog vijf minuten. Dat is te redden. Stilte, geen bruine haren. Had ik nu maar gezegd hoezeer ze de stress uit deze stationshal vol reizigers haalde. Hoe ze mij in het hier en nu heeft getrokken. Het MT rapport is nog niet af. De trap lijkt hoger, terwijl ik nadenk over de werkdag die me wacht.