#66 een eigen stem

‘Ik zet nog eens vijftigduizend.’ De man schoof de fiches naar het midden van de tafel, het geroezemoes om hen heen verstomde. Twee anderen hadden gepast en hun stoel verlaten, nu kon alleen de vierde nog reageren. Shit, ineens werkte de coke; zijn bloed versnelde. Zweet parelde achter de zonnebril. ‘Nog een whisky graag.’ De ober knikte. ‘Doe mij er ook maar eentje. Een dubbele. Met ijs.’ Te snel plaatste hij zijn laatst overgebleven stapel naast die van zijn tegenstander. ‘Dus je wilt zien?’ ‘Heb ik dat gezegd?’ Ze zwegen. ‘Dit doe ik erbij.’ De BMW-sleutel sloeg als een meteoriet in de opgestelde stapels. De ravage maakte het verschil tussen platzak, of iets minder rijk. ‘Hiermee zal de waarde ruimschoots gedekt zijn.’ Terwijl de hand met de Havana de belofte inloste hield hij zijn dames en heren losjes voor de borst. ‘Liever zou ik nog hoger gaan.’ ‘Ik ook. Maar meer heb ik niet.’ ‘Wat mij betreft wel.’ Hij nam een trekje. ‘Tenzij je niet durft serieus in te zetten. Ik weet dat je het geld nodig hebt, vriend. ’ ‘Wat wil je dat ik er bij gooi? Het enige wat ik heb zijn bergen schulden.’ ‘Heb je twee nieren?’ ‘Voor zover ik weet, ja. Zit je er verlegen om één?’ ‘Nee. Ik wil kijken hoe ver jij gaat.’ ‘Dat is dwaas.’ De klontjes rinkelden teveel en hij zette het glas weer neer. ‘Maar misschien een uitgelezen kans voor jou. Ik ben bereid mijn bod met twee ton te verhogen.’ Voor alle zekerheid telde hij zijn azen opnieuw; het waren er voldoende voor een overwinning. Zweet spinde een kwellend web rondom zijn haargrens, had hij dat lijntje maar laten liggen! ‘Ik wil je zien.’