#66 De stoofschotel

Let op: je leest een aangepaste versie bij #7 Ongemakkelijk prik ik het laatste stukje lamsvlees van de Franse stoofschotel aan mijn vork. Drie uur heeft het vlees staan pruttelen, kreeg het smaak en gelaagdheid, maar binnen tien minuten at ik het op. "Liefje, het ligt niet aan jou, echt waar.'’ wuif ik ongemakkelijk weg. "Hoezo niet aan mij? Je hebt toch geen ander?" Onzeker vouwt Mariëlle de pootjes van haar nieuwe Lady Gaga Chanel-zonnebril open en dicht. Een nieuwe en hij is prachtig concludeer ik. "Wij waren toch het perfecte stel? Is dat niet wat iedereen altijd zei?" "Och schatje van me, natuurlijk heb ik geen ander. Het is alleen dat ik de liefde die jij zoekt niet kan bieden." Ik besef dat ik mijn situatie kan vergelijken met deze stoofschotel. Goed stoofvlees heeft tijd nodig. Jaren heb ik naar mezelf gezocht. Nu pas weet ik dat de ingrediënten van mijn persoonlijkheid er aldoor waren, maar het was de tijd die het gerecht af maakte. Vandaag, na jarenlang pruttelen en stoven, ben ik klaar om me aan de wereld te tonen. "Ik heb ervaren dat de liefde die ik voor mannen voel te sterk is om te negeren." Voor het eerst in mijn leven zeg ik woorden hardop die ik in gedachten menigmaal heb uitgesproken. Een schok van verbazing trekt door Mariëlle's lijf. Van schrik valt haar bril uit haar handen. "Dus, ..." Marielle's ogen schieten van links naar rechts en van haar bril naar mij. "Je bedoelt, het ligt niet aan mij? … Ben je homo?..., zeg je dat?" Ik plet het stukje lamsvlees aan mijn vork op mijn bord uiteen, terwijl ik zie dat de essentie van mijn woorden doordringen tot Mariëlle. "Lieve, lieve Mariëlle, ik hoop dat je me ooit zult vergeven, want dit is belangrijk voor me, het is mijn nieuwe start." De laatste draadjes waarmee het stukje stoofvlees aan elkaar hangt, snijd ik door met mijn mes. Twee kleine stukjes lamsvlees liggen voor me op mijn bord.