Er zit een zwaar slot op de poort. De poort zelf is trouwens ook niet mis. Massief. Het warm glanzende hout lijkt steviger dan gewapend beton. Met mijn Porsche Cayenne zou ik er denk ik op volle snelheid nog niet doorheen kunnen rammen. De oude muur waarin die poort zit oogt dik en is hoog. Zo hoog, dat ik niet kan zien waar zijn schaduw eindigt. Vorige maand heb ik voor het eerst naast de poort geparkeerd, op de vluchtstrook. Het verkeer raasde voorbij. Ik wilde weten wat er op het bord staat dat naast de poort hangt. Op het eerste oog vond ik het een vreemde tekst. 'Hierachter is gevangen wat u miskent in de cel buiten werelds verlangen lijdt wie u nu niet bent als het jachtig geluk niet meer behaagt opent het slot zonder sleutel wees onversaagd.' Ik had er die avond over met vrienden op de golfclub. Nou ja, vrienden. Zakenpartners. Ze moesten smakelijk lachen om die tekst. De muur, daar hadden ze moeite mee. Die wierp een schaduw over hun glanzende bolides. De gemeente moest daar eens iets aan doen. Walter zei nog dat hij, als hij meer tijd zou hebben, een petitie zou opstarten. Maar ja, tijd is geld. Dan maar een muur, dan maar schaduw. Vandaag staan we er. Ik heb het er met Sanne over gehad. Over de muur waar ik altijd langs raas. Over de schaduw die steeds donkerder lijkt te worden. Over al die uren die we niet bij elkaar zijn. Ze begon te huilen. Net zo mooi, als die avond dat ik knielde met een doosje met daarin een ring. Volgens haar is het aan de andere kant van die muur heel zonnig. Ik duw tegen de poort, het slot springt open en ik draag Sanne over de drempel.