Bloemkool burn-out ‘Soms wil ik niks doen. Gewoon… helemaal niks.’ Joost kijkt uitdrukkingsloos naar het plafond. ‘Even geen bananen, avocado’s of peulen. Meer vraag ik niet.’ ‘Ja maar, ga dan naar huis! Je kunt hier toch niet midden in de winkel op de grond blijven liggen? Je jaagt de klanten weg!’ ‘Nou en?’ ‘Joost, ga van de vloer! Je weet dondersgoed dat dit niet kan!’ ‘Ach pa! Doe jij nou maar wat jij wil. Dan doe ik wat ik wil.’ De winkeldeur rinkelt en zwaait open. Twee oudere vrouwen stappen keuvelend naar binnen. Als ze Joost midden op de gemêleerde tegels zien liggen, staan ze geschrokken stil. ‘Bent u onwel geworden meneer?’ vraagt één van hen met een bekakte keelstem. ‘Nee hoor,’ antwoord Joost. ‘Ik voel me prima! Soms wil ik gewoon even geen groenteboer zijn, dat is alles. Maakt u zich vooral geen zorgen. Het gaat zo wel weer over. Voor u het weet sta ik te weer te goochelen met tomaten en voetbal ik met bloemkolen. Nu wil ik even met rust gelaten worden.’ Er valt een ongemakkelijke stilte. Joost zucht en gluurt vanonder zijn oogharen naar zijn vader die een knalrood hoofd heeft gekregen. ‘Wat kan ik voor u betekenen dames?’ zegt hij met zijn tanden opeengeklemd. De vrouwen kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze draaien zich om en weten niet hoe gauw ze de winkel moeten verlaten. ‘Dag dames!’ roept Joost hen na. ‘Prettige dag verder!’