#65 Olly - herschrijf

‘Mam, ik ga een half jaar naar Australië, backpacken’. Mijn mond zakte open en ik moest de brok in mijn keel weg slikken. Ik hield me groot, vooral geen tranen. Ergens was ik ook wel trots op mijn avontuurlijke zoon.Tweeëntwintig en helemaal alleen naar de andere kant van de wereld, ‘Niet verdrietig zijn mam, ik kom terug’. Zijn kamer lieten we intact voor als hij terugkwam, dat was zijn eigen plekje. Een half jaar werd een jaar. Langzaam wende ik aan het idee dat hij niet meer in de buurt was, maar het gemis ging niet weg. Na twee jaar kwam hij even thuis. Zijn spullen liet hij achter op zijn kamer en met een ‘lege’ backpack ging hij terug Down Under. Toen ik op een gegeven moment zijn slaapbank verkocht voelde dat aan alsof ik hem zijn eigen plek afnam. Met de kleine dingen had ik geen moeite, die verdwenen successievelijk, maar de grotere….amai. . Tijd vult alle ruimtes en met de jaren veranderde de ooit gezellige slaapkamer in een meubelopslagplaats, want ook wij stalden onze ongebruikte spullen daar. Toen mijn zoon vorig jaar naar Londen verhuisde zag ik mijn kans schoon. “Die leren stoel en die twee schilderijen zouden mooi in je nieuwe huis passen? ‘Het is hier zo klein, mam, dat kan ik echt niet kwijt. Laat maar lekker hangen’. Toch nam ik iedere keer successievelijk wat spullen mee naar Engeland. Veel zoden zette dat niet aan de dijk want in een koffer past niet zoveel. Van de week was ik de rotzooi ineens helemaal zat en ben ik in actie geschoten. Mijn schuldgevoel verdween samen met alles wat onder het stof zat in de vuilzak. Eindelijk na 9 jaar maakt de Shurgard plaats voor een frisse logeerkamer. Ik wacht nu met spanning op de komst van mijn zoon.