(Mijn eerste stukje. Gewoon om te zien hoe ik het doe bij schrijfopdrachten. De titel heb ik niet meegeteld. Wees gerust kritisch) Sprookjesachtig De zon ging nooit onder in het rijk van koningin Assie. Van veehoeder tot gravenzoon, iedereen dong naar haar hand. Dodelijke duels omwille van haar. Maar ze was al getrouwd. Prins Roderick. Twee blauwe ogen, slechts voor haar twinkelend. Een verschroeiend lichaam in bed. Zijn hart was voor eeuwig de hare. Iedereen gehoorzaamde haar, bewonderde haar wijsheid waarmee ze heerst. Hield van haar. Koningin Assie lachte, en allen lachten met haar mee. En dan… vervliegt het land, verzinkt het paleis in nevels en rook. Prins Roderick vervaagt, een schaduw. Assie ontwaakt. De ogen zijn bloeddoorlopen. De muren om haar afbladderend. De grond is bezaaid met scherven. Een nevel wervelt door de zaal. Ze ziet de anderen. Het geruis van hun ademhaling sijpelt door haar oren. En dan… grijpt ze naar de spuit naast haar. Via de aan diggelen geslagen raam streelt de ondergaande zon dat gebroken lichaam.