Hoog aan het blauwe zwerk, in een grote, bollende wolk, zweefden ontelbare waterdruppels. Op gezette tijden groepeerden ze zich in malse buien om de aarde te bevloeien. Maar één kleine druppel bleef telkens achter. Op een dag vroeg de wind, "Waarom hang jij nog hier, terwijl de anderen de grond vruchtbaar maken?" En hij geselde de druppel met harde vlagen omlaag. "Ik wil niet neerstorten; ik wil kleuren fonkelen in de regenboog," schreeuwde de druppel en bevocht de storm. De zon, door het tumult nieuwsgierig, brak door de wolken. Plotsklaps drong een heldere lichtstraal de druppel binnen en explodeerde in felle kleuren, die onmiddellijk weer uit hem wegschoten. Als betoverd viel onze druppel naar beneden door rood... oranje... geel... groen... blauw... violet... Net voordat hij kleurendronken uiteenspatte op een modderkluit, besefte hij, "Niet ik ben het, maar het licht is de bron van alle kleuren." En het was goed zo.