Josje zit droevig tegen een boom. Zijn hondje is weggelopen en door het zoeken is hij in het bos verdwaald. Ineens staat een heel klein mannetje voor hem. ‘Wat ben jij klein,’ zegt Josje. Dat zijn wij allemaal. Wij, Pronkies, leven onder de grond. Wil je het eens zien?’ ‘Jawel, maar ik ben toch veel te groot?’ ‘Hier, smeer dit op je wang, dan wordt je net zo klein.’ Josje doet het en krimpt inderdaad. Ze kruipen een soort konijnenholletje in en hij ziet prachtig verlichte straten, leuke huisjes en winkeltjes. En alle Pronkies zwaaien naar hem. Als ze een poosje hebben rondgelopen, zegt het mannetje: ‘Nu moet je weer naar boven. Als je dan je wang insmeert, wordt je weer groot.’ Josje voelde zich weer groeien en keek verbaasd om zich heen. Het mannetje was weg en zijn hondje stond naast hem en likte uitbundig over Josje zijn gezicht.