#63A - 1 september

De schoolpoort staat al open, wanneer juf Jo met haar fiets aan komt rijden. Achterop heeft ze een kartonnen doos en over haar schouders hangt een groene boekentas. De doos is bovenaan licht gedeukt door de riemen. Haar haar wappert alle kanten op en af en toe proeft ze één van haar eigen lokken. Het geluid van lachende en spelende kinderen komt haar tegemoet. Het contrast met gisteren en de andere dagen, toen ze in de klas aan het voorbereiden was, is enorm. Ze verschiet er zelf van. Wanneer ze over de speelplaats wandelt, loopt er een troep kinderen op haar af. Haar oren tuiten bij de vele verhalen die ze honderduit vertellen en onhandig laat ze zich even knuffelen. “Tot straks, jongens en meisjes. Ik moet nog even naar de klas toe.” Ietwat beteuterd druipt de groep af. Juf Jo had zich tijdens de zomervakantie volop uitgeleefd: nieuwe opdrachten, nieuwe klasindeling, een nieuw jaarprogramma, nieuwe leerlingen. Het hele klasgebeuren steekt in een nieuw kleedje en ook juf Jo voelt zich als herboren. De laatste finishing touch zit verstopt in de doos. Hoe lang zal het duren voor de kinderen hun nieuwe klasgenootje opmerken? Juf Jo zet de doos neer op de nog kraaknette en lege bank. Over een tafeltje achter in de klas drapeert ze een felgroene doek, daarop zet ze de kooi neer. Straks wordt in groep de naam gekozen voor het bruine dwergkonijn en later in het jaar wil juf Jo een hok timmeren met haar leerlingen. De eerste bel gaat en juf Jo haast zich naar de rij. “Oké, jongens en meisjes. Zijn jullie klaar voor het nieuwe schooljaar? Vandaag mogen jullie zelf een plaats kiezen. We gaan allemaal rustig naar binnen en zoek maar een plaatsje uit. Morgen krijgen jullie van mij een plaats toegewezen en worden de banken opnieuw in rijen gezet.” Juf Jo opent de deur en loopt na de kinderen de klas in. Een bende van vijfentwintig leerlingen zoekt luidruchtig een plekje. Even geeft juf Jo ze de tijd. Die eerste dagen zijn altijd wat rumoeriger. Wanneer het uiteindelijk te bont wordt, verheft ze haar stem. “En nu gaan we zitten en wezen we stil.” De vinger van Stef schiet razendsnel de lucht in. “Juf, die chocoladebolletjes smaken vies.”