'Het belangrijkste is dat je ontspannen blijft, dat je je ademhaling volgt en je hartslag onder controle houdt. Als je je vinger kromt, de trekker overhaalt, moet je in je gedachten de kogel een goede reis wensen. De kogel is je vriend. Het doelwit is niet je vijand, maar een plaats waar je kogel rust gaat vinden. Je houdt geen wapen vast. Je bént een wapen.' De woorden leken in mijn oor te worden gefluisterd terwijl het kruis van het telescoopvizier het hart gevangen hield van de man vierhonderd meter verderop. Hij was mijn eindexamenopdracht. Gewoon een man, een gewone man. Ik wist niets over hem, behalve dat hij was aangewezen als mijn doelwit. Lukraak van facebook of twitter geplukt. Dat was het allerbelangrijkste, hadden ze me geleerd. Dat ik een wapen was, geen wapen richtte. Dat ik op bevel zou doden zonder vragen te stellen. De man bleef even staan om iets uit zijn jaszak te pakken en slenterde naar een bankje. Ik liet het kruis even naar zijn hand gaan. Een chocoladereep. Toen hij de wikkel losscheurde, werd het zonlicht voor een kort moment weerkaatst door het zilverpapier. Het kruis vervaagde even. Ik sloot mijn ogen en telde rustig tot vijf. Bij zes zag ik hem tevreden kauwen. Ik ben een wapen, meer niet. Die ochtend had ik me drie keer geschoren, zodat de kolf als één zou voelen met mijn wang. Ik ademde rustig uit terwijl mijn hart klopte op het ritme van Nessun Dorma. Mijn vinger kromde zich en ik wenste mijn kogel behouden vaart. Ik wenste het doelwit een leven na de dood waarin het genot van de chocolade die op zijn tong smolt eeuwigdurend zou zijn. Ik ben geslaagd. Maar er is een punt waar ik aan moet werken, werd me verteld. Ik moet me focussen op de kogel en minder empathie tonen met het doelwit.