#63 Essay-verteller /De badmeester

de Badmeester Ze zeggen dat ik alles zie. Dat is ook zo. Er is maar weinig wat mij nog ontgaat na al die jaren. Soms is dat niet leuk. Soms zou ik het gewoon eens níet willen zien of horen. Van die dikke natte bleke dijbenen met spataders bijvoorbeeld, die bij iedere stap tegen elkaar sompen en een kleverig spoor achterlaten op mijn droog getrokken vloer. Of lege, afgelebberde borsten die als een paar verschrompelde theezakjes zowat tot aan de navel reiken. Die zie ik liever niet. Ik hoor ze trouwens ook liever niet. Maar ze schreeuwen allemaal deze vrouwen. Tegen hun kinderen die nooit naar haar luisteren. Tegen hun mannen die in hun ogen nooit iets goed kunnen doen. De meeste vrouwen zijn trouwens niet mooi wist je dat? Negentig procent is gewoon lelijk. Vaak lijkt het nog wat, maar dat is gewoon nep. Sommige vrouwen dragen gewoon de juiste kleding, de juiste make-up. Maar hier zijn ze allemaal naakt. Nou ja, op hun zwarte badpak na dan. En ze zijn allemaal even lelijk. Behalve Zij. Zij is er tegenwoordig bijna altijd op zondagochtend. Haar twee jongens rennen dan direct op de glijbaan af. Die redden zich prima zelf. A, B en C. Ja, een tweeling heeft ze. En dán nog zo’n figuurtje! Ik geloof dat ze gescheiden is. Met een handdoek over haar schouder gaat Zij dan richting het vijftig meter bad om haar baantjes te trekken in haar rode bikini met de touwtjes en de franjetjes. Het is de mooiste die ze heeft, vind ik. Het doet me altijd deugd om te zien hoe de mannen haar nakijken. Een man blijft een man blijft een man, ook al heeft hij vijf kinderen die om hem heen jengelen en zo’n dikke lelijke zeekoe die hem lens zou slaan als ze het zou merken. Ze zijn allemaal hetzelfde. Straks, als ze klaar is met haar baantjes zal Ze wat hijgerig het trapje afdalen van het warme bubbelbad. Ze zal ze vriendelijk begroeten en naar ze glimlachen. Haar borsten zullen nog nèt boven het water uitsteken als Ze haar armen zal spreiden, haar hoofd achterover zal laten leunen, en haar lange blonde haren zal laten uitwaaieren over de rand. Er is er altijd wel één die even kon ontsnappen aan de ijzeren greep van het gezin. Ik weet niet precies hóe ze het iedere keer weer doet. Ik weet wel dàt ze het iedere keer weer doet. Maar bijna nooit met dezelfde. Eerst gebruikte ze gewoon een pashokje. Dat vond ik niet oké. Voor de kinderen begrijp je? Niet erg hygiënisch bovendien. Tegenwoordig laat ik voor haar gewoon het hok open. Daar is het lekker warm, en er staat een stapel met van die grote gele drijfplanken. Ze maakt er dankbaar gebruik van. Zo wordt het toch iedere keer maar mooi weer drukker op de zondag. Vorig jaar dreigde het zwembad nog failliet te gaan. Tegenwoordig moet ik gewoon weer ogen in mijn achterhoofd hebben. -Wacht even. Wat zegt u mevrouw? Uw man? Volgens mij zag ik hem zojuist bij de glijbaan.- Ja, ik zie van alles. Maar daar praat je gewoon niet altijd over toch? Sommige zaken vallen nou eenmaal onder mijn beroepsgeheim.