#62 B Bosbrand

Let op: Onder reactie nummer 5 staat een aangepaste versie van mijn verhaal! Zwart stof dwarrelt langzaam naar beneden, terwijl ik mijn briketten-starter vul met een bodempje briketten. De overgebleven kolen verdeel ik samen met wat aanmaakblokjes over mijn Weber One Touch. Een vlammetje erbij en de natuur neemt het van me over. Ik plaats de brikettenstarter bovenop het vuurtje en het enige dat ik nu moet doen is geduld uitoefenen. Dit is voor mij het toppunt van vakantie, lekker aanmodderen op mijn barbecue. Fikkie stoken voor nerds, noemt mijn vrouw dit. Ze mag dit zeggen, maar ik merk dat ik hier rustig van wordt.Wat is tenslotte fijner voor een man dan zijn oerinstincten volgen? Ik was dan ook als een kind zo blij toen ik afgelopen voorjaar deze barbecue kreeg. Een mooier cadeau dan ik me ooit kon wensen. Ik pak een pilsje uit de koelkast en zak in mijn stoel voordat de gezinsdrukte straks losbarst. Ondanks mijn twijfels, moet ik toegeven dat dit de mooiste camping is sinds jaren. Direct gelegen aan de Côte d'Azur met een bosrijk achterland. Een camping die je bereikt door het kilometerslange slingerweggetje te volgen dat door het bos meandert. De rook van de barbecue prikt indringender in mijn neus dan normaal, terwijl de krioelende rookpluim net zo rustig kronkelt als anders. Ik pak mijn smartphone om de weerberichten te checken en schrik op. In mijn ooghoeken zie ik iets, iets wat er niet hoort te zijn. Ik sta op en doe een paar stappen richting het pad. Een dikke rookpluim stijgt op uit het bos en verplaatst zich naar de camping. Een pluim, vele malen groter dan het bescheiden wasempje dat mijn Weber produceert. Ik moet naar mijn gezin, schiet het door mijn hoofd. Zonder aarzelen loop ik richting het strand, omdat ik me meen te herinneren dat ze aan zee waren. Onderweg passeer ik verschillende campinggasten die nog snel even hun caravan op slot draaien. Alsof dat nut heeft? Het dringt tot me door dat ik op blote voeten loop en niet meer draag dan een korte broek en keukenschort. De wind wakkert aan en een dikke zwarte rook bereikt de camping. De walm prikt in mijn ogen en neus. Ik versnel mijn pas en maak wilde gebaren naar mensen die onbegrijpelijkerwijs nog steeds rustig in hun Lafuma-stoel een puzzeltje oplossen. Een snerpende gil doorklieft mijn oren. "Papaaa!! hier ben ik!" Ik draai mijn hoofd richting het geluid en zie een zichtbaar opgeluchte vader zijn zoon in zijn armen sluiten. Mijn vrouw en kind? Waar zijn in hemelsnaam mijn vrouw en kind? "Naar het strand!" schreeuw ik in blinde paniek. Het kan niet anders dat het meanderende slingerweggetje is veranderd in een enkele reis richting hel. Ik ren de duinen door. Dikke tranen van de rook stromen over mijn wangen. Ik kan nauwelijks nog ademen. Ik struikel en val hijgend in het zand. Ik ben kapot, doodop. Mijn besef van tijd verdwijnt volledig. Ik heb dan ook geen idee hoe lang ik al op het zand lig als ik een bekende stem hoor. "Pap, sta op we moeten de zee in!" de angstige ogen van mijn zoon kijken me aan, terwijl ik overeind word getrokken door mijn vrouw. Godzijdank, mijn gezin, ik ben herenigd met mijn gezin. Strompelend en struikelend rennen we het water in. In de zee beleven we de meest angstige momenten ooit. Blusvliegtuigen vliegen af en aan en de zee staat vol met geschokte mensen. Ondanks de hitte staat mijn lijf vol kippenvel. We houden onze kinnen net boven water om brandende asdeeltjes en vuurtornado's te ontwijken. Ademhalen is lastig, maar lukt net. Stevig pakken we elkaar vast, zodat we niet worden meegesleurd door de stroming van de zee. Na een paar uur worden we door een klein plezierjacht opgepikt en in veiligheid gebracht. Ik leef. Mijn gezin leeft. Het is het mooiste geschenk dat ik ooit heb gehad. Een mooier geschenk dan welke Weber-barbecue ook.