Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#62 B Bosbrand

Let op: Onder reactie nummer 5 staat een aangepaste versie van mijn verhaal! Zwart stof dwarrelt langzaam naar beneden, terwijl ik mijn briketten-starter vul met een bodempje briketten. De overgebleven kolen verdeel ik samen met wat aanmaakblokjes over mijn Weber One Touch. Een vlammetje erbij en de natuur neemt het van me over. Ik plaats de brikettenstarter bovenop het vuurtje en het enige dat ik nu moet doen is geduld uitoefenen. Dit is voor mij het toppunt van vakantie, lekker aanmodderen op mijn barbecue. Fikkie stoken voor nerds, noemt mijn vrouw dit. Ze mag dit zeggen, maar ik merk dat ik hier rustig van wordt.Wat is tenslotte fijner voor een man dan zijn oerinstincten volgen? Ik was dan ook als een kind zo blij toen ik afgelopen voorjaar deze barbecue kreeg. Een mooier cadeau dan ik me ooit kon wensen. Ik pak een pilsje uit de koelkast en zak in mijn stoel voordat de gezinsdrukte straks losbarst. Ondanks mijn twijfels, moet ik toegeven dat dit de mooiste camping is sinds jaren. Direct gelegen aan de Côte d'Azur met een bosrijk achterland. Een camping die je bereikt door het kilometerslange slingerweggetje te volgen dat door het bos meandert. De rook van de barbecue prikt indringender in mijn neus dan normaal, terwijl de krioelende rookpluim net zo rustig kronkelt als anders. Ik pak mijn smartphone om de weerberichten te checken en schrik op. In mijn ooghoeken zie ik iets, iets wat er niet hoort te zijn. Ik sta op en doe een paar stappen richting het pad. Een dikke rookpluim stijgt op uit het bos en verplaatst zich naar de camping. Een pluim, vele malen groter dan het bescheiden wasempje dat mijn Weber produceert. Ik moet naar mijn gezin, schiet het door mijn hoofd. Zonder aarzelen loop ik richting het strand, omdat ik me meen te herinneren dat ze aan zee waren. Onderweg passeer ik verschillende campinggasten die nog snel even hun caravan op slot draaien. Alsof dat nut heeft? Het dringt tot me door dat ik op blote voeten loop en niet meer draag dan een korte broek en keukenschort. De wind wakkert aan en een dikke zwarte rook bereikt de camping. De walm prikt in mijn ogen en neus. Ik versnel mijn pas en maak wilde gebaren naar mensen die onbegrijpelijkerwijs nog steeds rustig in hun Lafuma-stoel een puzzeltje oplossen. Een snerpende gil doorklieft mijn oren. "Papaaa!! hier ben ik!" Ik draai mijn hoofd richting het geluid en zie een zichtbaar opgeluchte vader zijn zoon in zijn armen sluiten. Mijn vrouw en kind? Waar zijn in hemelsnaam mijn vrouw en kind? "Naar het strand!" schreeuw ik in blinde paniek. Het kan niet anders dat het meanderende slingerweggetje is veranderd in een enkele reis richting hel. Ik ren de duinen door. Dikke tranen van de rook stromen over mijn wangen. Ik kan nauwelijks nog ademen. Ik struikel en val hijgend in het zand. Ik ben kapot, doodop. Mijn besef van tijd verdwijnt volledig. Ik heb dan ook geen idee hoe lang ik al op het zand lig als ik een bekende stem hoor. "Pap, sta op we moeten de zee in!" de angstige ogen van mijn zoon kijken me aan, terwijl ik overeind word getrokken door mijn vrouw. Godzijdank, mijn gezin, ik ben herenigd met mijn gezin. Strompelend en struikelend rennen we het water in. In de zee beleven we de meest angstige momenten ooit. Blusvliegtuigen vliegen af en aan en de zee staat vol met geschokte mensen. Ondanks de hitte staat mijn lijf vol kippenvel. We houden onze kinnen net boven water om brandende asdeeltjes en vuurtornado's te ontwijken. Ademhalen is lastig, maar lukt net. Stevig pakken we elkaar vast, zodat we niet worden meegesleurd door de stroming van de zee. Na een paar uur worden we door een klein plezierjacht opgepikt en in veiligheid gebracht. Ik leef. Mijn gezin leeft. Het is het mooiste geschenk dat ik ooit heb gehad. Een mooier geschenk dan welke Weber-barbecue ook.

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Pim, Ergens leest het aangenaam. Het is menselijk geschreven en de angst van Hp is voelbaar. Maar... Ik vind het te lang. Persoonlijk had ik dit verhaal korter gehouden. Alinea vier, vijf en zes zouden ingekort makkelijk een kunnen zijn. Alinea negen vind ik zelfs overbodig. Ik ben nieuwsgierig naar een iets kortere versie van dit verhaal. Groet, Annemieke

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Pim Een mooi verhaal, het leest alsof je het echt hebt meegemaakt. De betrekkelijkheid van het leven, dat je helaas pas vaak ziet als het bijna te laat is. Ik ben het echter met Annemieke eens, het is te lang en kan scherper.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een spannende invulling. Het gaat letterlijk van ontspanning naar spanning. :thumbsup: Eens met de feedback van beide dames. Doordat het zo lang is verzand ik als lezer in details die er niet toe doen en de spanningsboog afzwakken. Dat is jammer want het is een spannend onderwerp. Ook ik kijk uit naar jouw herschrijf! :nod:

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Dames, Dank jullie wel voor de feedback. Wat goed om te zien dat jullie eensgezind zijn. Wederom een bewijs dat mensen op dit forum verstand van zaken hebben. Ik ga aan de slag met het verscherpen van mijn verhaal. @Meta, ik heb dit niet zelf meegemaakt ook al leest het zo. Dat is dan ook een groot compliment dat je me geeft. Dank je wel

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Aangepaste versie: #62 B Bosbrand Zwart stof dwarrelt langzaam naar beneden, terwijl ik mijn briketten-starter vul met een bodempje briketten. De overgebleven kolen verdeel ik samen met wat aanmaakblokjes over mijn Weber One Touch. Een vlammetje erbij en de natuur neemt het van me over. Ik plaats de brikettenstarter bovenop het vuurtje en het enige wat me rest is geduld uitoefenen. Barbecueën is voor mij het toppunt van vakantie. Fikkie stoken voor nerds, noemt mijn vrouw het. Ze mag dit zeggen, zolang ik er maar rustig van wordt. Wat is tenslotte fijner dan je oerinstincten volgen? Ik was dan ook als een kind zo blij toen ik afgelopen voorjaar deze barbecue kreeg. Ik pak een pilsje uit de koelkast en zak in mijn stoel voordat de gezinsdrukte losbarst. Ondanks mijn twijfels, moet ik toegeven dat dit de mooiste camping is sinds jaren. Direct gelegen aan de Côte d'Azur met een bosrijk achterland. Een camping die je bereikt door het kilometerslange slingerweggetje te volgen dat door het bos meandert. Ondanks het rustig krioelend pluimpje van de barbecue prikt de rook indringender in mijn neus dan normaal,. Ik pak mijn smartphone om de weerberichten te checken en schrik op. In mijn ooghoeken zie ik iets, iets wat niet hoort. Ik sta op en loop richting het pad. Een dikke rookpluim stijgt op uit het bos en nadert de camping razendsnel. Een pluim, vele malen groter dan het bescheiden wasempje van mijn Weber. Ik moet naar mijn gezin! Zonder aarzelen loop ik over het kiezelpaadje richting het strand. Scherpe steentjes steken venijnig in mijn voeten. Dikke zwarte rook overschaduwt de camping. Ik versnel mijn pas en maak wilde gebaren naar mensen die onbegrijpelijkerwijs nog steeds rustig in hun stoel zitten. Een snerpende gil doorklieft mijn oren. "Papaaa!! hier ben ik!" Ik draai mijn hoofd richting het geluid en zie een opgeluchte vader zijn zoon in zijn armen sluiten. "Naar het strand! We moeten het water in," schreeuw ik ze toe in blinde paniek, terwijl ik verder ren. Na een paar honderd meter struikel ik en val uitgeput op het strand. Is het vijf minuten of tien? Ik weet het niet, maar tenslotte hoor ik een bekende stem hoor. "Pap, sta op we moeten de zee in!" de angstige ogen van mijn zoon kijken me aan, terwijl ik overeind word getrokken door mijn vrouw. Godzijdank, ik ben herenigd met mijn gezin. Strompelend en struikelend rennen we het water in. In de zee beleven we de meest angstige momenten ooit. Blusvliegtuigen vliegen af en aan en de zee staat vol met geschokte mensen. Ondanks de hitte staat mijn lijf vol kippenvel. We houden onze kinnen net boven water om brandende asdeeltjes en vuurtornado's te ontwijken. Stevig pakken we elkaar vast, zodat we niet worden meegesleurd door de stroming van de zee. Na een paar uur worden we door een klein plezierjacht opgepikt en in veiligheid gebracht. Ik leef. Mijn gezin leeft. Het is het mooiste geschenk dat ik ooit heb gehad. Een mooier geschenk dan welke Weber-barbecue ook.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vraag me af waarom ze zo diep de zee ingaan. Kan het vuur wel het strand op? Waarschijnlijk wel, maar ik weet het niet zeker... Een spannend verhaal Hij gaat inderdaad snel van ontspanning naar spanning. :thumbsup:

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Pim, bedankt voor dit mooie spannende verhaal. Ik zag voor me hoe je je stond te verkneuteren bij de barbeque. Leuk beschreven. De herschrijf leest inderdaad prettiger. :o

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Pim, De nieuwe versie is een stuk bondiger. Wat mij opvalt aan jouw tekst (en dat is persoonlijk, ik ben niet heel goed in nuttige feedback vrees ik) zijn zinnen zoals deze: Direct gelegen aan de Côte d'Azur met een bosrijk achterland. Een camping die je bereikt door het kilometerslange slingerweggetje te volgen dat door het bos meandert. Naar mijn idee is de tweede zin een overbodige versterking van de eerste. Ik zou de tweede zin weglaten. Groet, Annemieke

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Annemieke, Dank je wel voor jouw nuttige feedback. Jouw kritiek is wel degelijk erg nuttig, omdat ze me helpen scherper te schrijven. Ze zijn in de marge van pietluttig of nuttig, maar juist dat maakt jouw mening zo goed. Het is dat laatste zetje dat mijn verhaal (of schrijfstijl) nodig heeft om te komen tot goed resultaat. Dank je wel hiervoor. Ik ben het echter niet helemaal met je eens. Ik heb de tweede zin toegevoegd als sfeerversterker en om later in het verhaal zonder woorden te verklaren waarom vluchten over de hoofdweg geen optie is. De enige optie die dan rest is het water in. Vandaar. Wellicht had ik de zinnen kunnen samenvoegen om de beste van twee werelden over te houden?

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Pim, Als ik denk aan achterland denk ik aan een lange weg naar de bewoonde wereld. Maar nu heb ik de eerste dertien jaar van mijn leven ook achteraf gewoond. Dus misschien is het daarom voor mij vanzelfsprekender. Misschien dat de een combinatie van de zinnen beter werkt. Misschien iets als: Direct gelegen aan de Côte d'Azur ver van de bewoonde wereld in een bosrijk achterland. Maar zelf vind ik dat nog steeds dubbelop :). Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig wat andere mensen vinden. Of de zinnen dubbelop zijn of dat ik de enige ben die blijft hangen in dat soort dingen.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik deel je mening wel Annemieke. Het komt op mij al snel vertellerig over. Als je nog meer scherpe kritiek wilt Pim (ik durf het nooit zo) ... in mijn ooghoeken zie ik iets, iets wat niet hoort... dat is ook dubbelop. ... ik check de weerberichten op mijn smartphone... i.p.v. ik pak mijn smartphone Een snerpende gil doorklieft mijn oren. "Papaaa!! hier ben ik!" Ik draai mijn hoofd richting het geluid en zie een opgeluchte vader zijn zoon in zijn armen sluiten. 'Papaaa, hier ben ik.' Doorklieft een snerpende gil mijn oren. Een opgeluchte vader sluit zijn zoon in zijn armen. Blinde paniek, dat laat je al zien. In het begin van alinea 6 staat twee maal hoor. ;) Die zin zou ik ook veranderen. Ik weet het niet is overbodig, dat zeg je eigenlijk al in de zin ervoor... is het vijf minuten of tien? De eerste zin van alinea 7 kan ook weg, dat blijkt in de volgende zin al dat iedereen bang is. Strompelend en struikelend... mij heeft ooit iemand erop gewezen de end woorden niet te veel te gebruiken. En zo staat er nog wel het een en ander ;)

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Meta, Er is geen enkele reden om geen kritiek te durven geven. Ik hecht aan jouw mening veel waarde. Ik ga dan ook aan de slag om een versie drie te maken. Ik heb nog eea te doen. Dank je wel en geef vooral je ongezouten kritiek. Daar kan ik iets mee en ben ik blij mee. groetjes Pim