#62B Het meisje

Het is stil, zelfs geen vogelgeluiden, alsof het bos haar adem inhoud. Haar voetstappen verbreken de rust. Deze vakantie had tot nu toe nog niet gebracht wat ze ervan gehoopt had. Met haar aandacht bij de steile klim zakt langzaam haar spanning wat weg. Het vochtige pad kronkelt naar een houten brug waar een helder beekje onderdoor stroomt. Een omgevallen boomstam creëert een miniwatervalletje. Een beetje buiten adem blijft ze staan. Waarom had ze steeds ruzie met Bas? Het ruisen van het beekje maakt haar loom, met haar buik tegen de brugleuning staart ze naar het stromende water. Passen Bas en zij wel bij elkaar? Ze wrijft over haar voorhoofd. Verderop verdwijnt het beekje onder een laag overhangende rots. Ze gelooft haar ogen niet, daarnaast speelt een klein meisje aan het water. Alleen! ‘Hallo meisje, waar is je mama?’ roept ze. Een paar mosgroene ogen kijken haar aan. Gevangen in haar blik glibbert ze de helling af, struikelt over een steen, verzwikt haar voet, krabbelt overeind en veegt haar geschaafde hand aan haar spijkerbroek af. Het meisje is weg! Heeft ze het zich verbeeld? Een belangrijk twistpunt tussen Bas en haar, ze ziet af en toe dingen die niet bestaan, en ze vertikt het om naar een psycholoog te gaan, zoals hij al meermaals voorstelde. Een scherpe pijn flitst door haar enkel als ze naar het beekje strompelt. Met stevige wandelschoenen had ze dit kunnen voorkomen, zou Bas zeggen. Ze kijkt naar haar afgetrapte Teva’s. Het koele water verzacht de pijn, voor het donkere gat bukt ze. ‘Hallo, waar ben je?’ Op haar knieën kruipt ze de holte in. Het water kriebelt aan haar kruis. ‘Hallo?’ Haar stem weerkaatst hol, iets drijft haar verder naar binnen, het is aardedonker. Stank laat haar terugdeinzen, gelukkig heeft ze een sterke maag. Haar smartphone trilt in haar kontzak. Het apparaat verlicht de ruimte als ze het tegen haar oor drukt. ‘Bas?’ Haar ogen blijven op een hoopje kleren hangen. ‘Ik ben in een soort grot, bij een beekje in het bos, achter het hotel. Er is iets niet pluis hier….’ Koud staal prikt tegen haar keel. De smartphone wordt uit haar handen gegrist. Een plons geeft aan dat hij in het water ligt. Met haar arm op haar rug gedraaid wordt ze naar de kant gedreven. De smartphone verspreidt een spookachtig licht onder water en ze herinnert de berichten van de afgelopen week. Driejarig meisje vermist. Haar armhaartjes gaan overeind staan. ‘Waarom?’ ‘Mijn baby.’ De vrouwelijke stem heeft een vreemd accent. Adrenaline spuit vanuit het niets door haar heen nu ze weet dat het een vrouw is, ook al heeft ze een mes. Met haar voet trapt ze vol in haar gezicht. Een dierlijke brul vult de ruimte. Dan klinkt het gedempte geluid van sirenes. ‘Bas!’ Een warm gevoel trekt door haar heen. Hij laat werkelijk niets aan het toeval over.