Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 62 Epidaurus

24 juli 2015 - 16:27
Het is vroeg in de avond als ik in het midden van het ronde theater van Epidaurus sta. Ik kijk omhoog en zie donkere wolken voorbij drijven. De hele dag lijkt het al alsof er ieder moment een fikse bui kan losbarsten. Het weer past bij de sfeer in het theater. Donker, grimmig en onvoorspelbaar. Mijn ogen glijden langs de zitplaatsen van het theater, totdat ze halt houden bij die ene persoon die helemaal bovenin zit. Ik knijp mijn ogen samen. Wat moet dat mens hier? 'Hi,' fluistert de vrouw. Het woord bereikt mij alsof ze het door een megafoon heen toetert. Ik schrik ervan en doe een stapje naar achteren. Ze gaat staan. 'Volgens mij hebben wij het één en ander te bespreken.' Ik krimp ineen. Ze heeft gelijk. Koppig als ik ben, negeer ik mijn gevoel en zeg: 'Ik zou niet weten wat.' Ik sla mijn armen over elkaar heen en kijk van haar weg. De vrouw staat op en komt naar beneden. Ik blijf heel geïnteresseerd naar de oude stenen zitplaatsen om mij heen kijken, totdat ze voor mij staat. 'Je weet donders goed waarover we moeten praten. Je houdt ons ongelukkig!' 'Ik?! Nou wordt-ie helemaal mooi!' Ik kijk haar scherp aan. Het begint te waaien en ik probeer mijn boosheid te beheersen, maar het is te laat. De wind zwelt aan tot stormachtig. Mijn gekrijs en gevloek bereiken mijn gesprekspartner als een zacht gefluister. De woorden worden letterlijk door de wind weggeblazen. Plots legt ze haar hand op mijn schouder en maakt een eind aan mijn tirade. Ze dwingt mij haar recht aan te kijken. 'Je kunt de wereld om ons heen wel de schuld blijven geven van het feit dat we ongelukkig zijn, maar zeg eens eerlijk: Vind je het geen tijd worden om het verleden los te laten? Uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor ons geluk. Vergeet de mensen die ons verdriet hebben gedaan. Je moet er niet in blijven hangen, daar is het leven veel te mooi voor. Vergeet de gevechten die ons niets hebben opgeleverd en accepteer ons nu eens zoals we zijn, verdomme!' Ik ben een hele tijd stil en laat de woorden tot mij doordringen. Het begint te regenen. Eerst zacht, dan steeds harder. Mijn gedachten schieten heen en weer. De wind vermengt de regendruppels met de tranen die over mijn wangen glijden. 'Je hebt gelijk. Kun je mij vergeven?' vraag ik haar met tranen in mijn ogen. 'Het gaat er niet om dat ik je vergeef. Het gaat er om dat jij jezelf vergeeft. Kun je dat?' Ik staar in de donkere ogen van de vrouw tegenover mij. Ze kijken vriendelijk en vergevingsgezind terug. De regen neemt af en terwijl de wind gaat liggen en de maan het theater in de schijnwerpers zet, voel ik mij rustig worden. 'Ja, dat kan ik.' Ik kijk mezelf aan en glimlach. 'Goedzo,' is het enige wat ik tegen mezelf zeg. Dan sta ik alleen in het theater. Het enige wat ik nog zie, is mijn spiegelbeeld in een plas water. Ik glimlach nogmaals en loop verlicht het theater uit. Mijn spiegelbeeld kijkt mij tevreden na.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juli 2015 - 15:28
Een mooi innerlijke dialoog. De omschrijving van het weer is passend en onderstreept haar gemoedsrust. :thumbsup: Gedurende het lezen vroeg ik mezelf wel telkens af met wie de ik persoon aan het praten was, aan het einde werd het me wel duidelijk. Ik had een eerdere hint wel prettig gevonden omdat het me nieuwsgieriger verder had doen lezen. Ik vulde nu in een man en vrouw en was enigszins verbaasd/ teleurgesteld dat het niet zo was. [De regen neemt af en terwijl de wind gaat liggen en de maan het theater in de schijnwerpers zet, voel ik mij rustig worden.] Ik vind het gebruik van 2 x -en- niet mooi hier. Zou het anders kunnen? Goede invulling! :)

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juli 2015 - 16:26
Dag summerfehr, Beetje jaloers op jouw HP die vrede met zichzelf vind via haar innerlijke monoloog. Wou dat mijn betere ik soms ook die invloed op me had :) . Mooi geschreven, geeft de innerlijke strijd goed weer.

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juli 2015 - 17:19
Dag summerpheer, bedankt voor dit mooi verhaal. Er komen heel fijne zinnen in voor. Vooral de laatste zin is heel origineel. Knap. :o Prachtig hoe je het wisselende weer erbij betrekt; geeft het verhaal een extra dimensie.

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 juli 2015 - 12:32
Mooi eenvoudig geschreven. Ik had het fijn gevonden als er een eerdere introductie was. Nu had ik een invulling gemaakt van een man en vrouw die niet klopte. Dat vond ik jammer. Verder prachtig.

Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2015 - 17:05
Hallo! Bedankt voor jullie reacties! Eindelijk kan ik reageren (laptop-troubles) Ik ben er oprecht blij mee! @ Marietje en Resa: ik kan jullie feedback begrijpen, maar om eerlijk te zijn, ben ik zelf juist heel blij met het feit dat jullie dachten dat het een man was. Ik wilde de lezer bewust op het verkeerde been zetten. En Marietje, twee keer 'en' in een zin vind ik zelf ook niet fijn, maar hier heb ik er uiteindelijk voor gekozen, omdat een nieuwe zin beginnen voor mij minder het gevoel zou weergeven. Ik heb er na jouw opmerking nogmaals over nagedacht en het opnieuw bekeken, maar ik laat het toch bij deze zin. Allebei bedankt voor jullie commentaar! :-) @ Marcker: ik heb deze innerlijke strijd in het echt gevoerd. Het heeft lang geduurd hoor, voordat ik enigszins vrede met mezelf kon sluiten. Nooit opgeven. :-) @ Anne, Blavatski en Tja: hartelijk dank voor jullie mooie commentaar! Ik wist niet hoe het zou vallen, dus ik ben blij dat jullie het mooi vonden!