opdracht #62 - vergeef me

De stilte was oorverdovend. Ik stond in het midden van het amfitheater en probeerde een glimp op te vangen van de emoties en gevoelens die als nevelslierten om me heen kringelden. Dit was mijn laatste reis op deze vervloekte, maar boeiende planeet. Ik was moe van de ervaringen die in mijn leven hadden plaatsgevonden. Ik verlangde ernaar om tot rust te komen in de schoot van moeder aarde. De dood boezemde mij geen angst in. Ook daar zou de stilte oorverdovend zijn. Zacht gekeuvel doorbrak die betoverende stilte. Een groepje toeristen kwam naar me toe. Zij wilden eveneens de belevenis ervaren om in het centrum van dit eeuwenoude kunstwerk te staan. Een vrouw met grijs springend haar keek me aan. Terwijl ze mijn gezicht bekeek vernauwden haar blauwe ogen zich tot spleetjes. We herkenden elkaar..... We werden hartsvriendinnen vanaf de eerste dag dat we elkaar ontmoetten. Zij, blauwe ogen, springerig blond haar en ik een kort pagekopje met donkere kijkers. We vonden elkaar lief en mooi en vormden een eiland van vriendschap in elke groep of klas waar we in terecht kwamen. Toen kwam de puberteit en onze ranke meisjeslichamen veranderden in jonge vrouwen met kleine, pijnlijke puntborstjes. We giechelden samen wanneer jongens daar naar keken. We hadden genoeg aan elkaar en vonden jongens dom, lawaaierig en brutaal. Op een dag ontdekte ik dat ik menstrueerde en ik voelde me heel volwassen. De gedachte dat ik in staat zou zijn baby's te krijgen, wond me op. Ik was er zo van vervuld dat ik naar mijn vriendin rende en haar het grote nieuws vertelde. “Bah, ik ben al meer dan een half jaar ongesteld”, zei ze op nogal onverschillige toon. “En je hebt me dat niet verteld”, bracht ik er met grote moeite uit. “Wel nee, waarom zou ik”, lachte ze, “al dat gedoe, wat heb je er eigenlijk aan? Voor mij hoeft het niet, hoor!” Ik kromp in elkaar en voelde me ineens heel kleintjes. De hormonen hadden niet alleen onze meisjeslichamen veranderd. De éénheid die we geweest waren brokkelde af. Mijn klankbord was verdwenen. Ik was daar erg boos over, maar duwde mijn frustratie diep weg. Na enkele tijd giechelden wij niet meer als mannen toenadering bij ons zochten. De puntborstjes werden vol en rond. Nadat onze echtgenoten zich gretig hadden gelaafd sloten gulzige kindermondjes zich om de tepels. We bleven vriendinnen en onze mannen werden vrienden tot ik op een ochtend wakker werd naast haar echtgenoot. Na al die jaren had ik wraak genomen. Nu was ik de meest volwassene. Het was een bittere voldoening. Niet lang daarna vernam ik haar scheiding en ook onze wegen scheidden zich. Ik rukte me los uit haar doordringende blik en sloeg mijn ogen neer. “Vergeef me”, stamelde ik en moeizaam beklom ik de treden van de tribune. Tot aan het allerhoogste punt. Daar wankelde ik. “Ik vergeef je”. Ik hoorde haar stem klaar en duidelijk terwijl ik in de schoot van de aarde viel.