#62 De liefde van zijn leven

‘Hoor je mijn hartslag, Sarah? Hij gonst in mijn oren als de branding van een Bretoense ruwe zee. Ik ben blij dat ik hier sta en dat jij daar zo ver van me af zit. Echt waar. Ik zou durven hopen dat ik zelfs niet hoef te spreken en dat de unieke halve boog waar ik sta, mijn gedachten hoorbaar maakt.’ ‘Mijn beste, verraderlijke Leander. Ik hoor je gedachten niet. Ik ben geneigd om van dit podium naar voren te komen en mijn handtekening op je gezicht te krabben. Vier mooie, egale strepen, netjes op je wang. Wat denk je? Heb je eindelijk iets om op te staan.’ ‘Lieve Sarah, ik voel hoegenaamd geen behoefte om op mijn strepen te gaan staan. Wat gezegd is, is gezegd. Het povere excuus dat de ouzo verantwoordelijk is voor de belediging aan jouw adres wil ik hier zelfs niet handhaven.’ ‘Dan was het inderdaad verkieslijker om die drank verantwoordelijk te houden voor het falen van dat belachelijk aanhangsel tussen je benen. Vind je me dan echt zo weerzinwekkend?’ ‘Sarah, kijk om je heen. De glooiende heuvels, het gezoem van al dat onzichtbare leven om je heen. Kijk dan naar mij, dat nietige, bange mannetje hier beneden. Heb je dan echt niet door waarom ik je zo beledigde? Kun je niet even door je gekwetste ego heen kijken en je afvragen waarom je zulke overduidelijke onwaarheden naar je hoofd geslingerd kreeg?’ ‘Verdomme, Leander. Ik begin het gevoel te krijgen dat je me weer subtiel een kool aan het stoven bent. Je noemde mij een aangespoelde walvis op een veel te klein strand. Je vergeleek mijn huidskleur met die van drie weken oude melk. Ik…shit.’ ‘Ach Sarah, huil niet. Ik zie jou daar zitten in het mooiste decor, ooit door mensenhanden geschapen. Je bevallige vormen zijn haast niet te onderscheiden van dit heidens mooi landschap. Je glimlach die je aan iedereen schenkt is telkens een dolkstoot in mijn jaloerse hart. ‘ ‘Wat? Spreek luider. En wat is dat geplets? Het regent toch niet, daar beneden? Je slaat wartaal uit, Leander, de ouzo is nog niet uitgewerkt. Wat zit je daar nu op je knieën?’ ‘Alcohol verlost me van mijn eigenwaan, Sarah. Het laat me zien wie ik echt ben en waar ik echt sta. Ik voel me zo onbetekenend als ik in jouw buurt ben. Ik probeer je te haten, maar ik ben zo verliefd op je dat ik er razend van word. Je maakt me gek.’ ‘Ik? Leander, hou op. Je blijft met mijn voeten spelen. De reden dat ik zo boos op je ben is, dat je me ronduit heb gezegd hoe ik mezelf ook zie. De waarheid kwetst nu eenmaal. Ik ben al blij dat niemand aan ons tafeltje me uitlachte in mijn gezicht.’ ‘Ik spreek de waarheid, Sarah. Jij en ik in die kamer… . Mijn verliefdheid maakte me impotent.’ ‘Ik ben een grijze walvis’ ‘Laat me je dan harpoeneren.’ ‘Ik geloof je niet.’ ‘Zwicht! En laat me van je houden… .’