Wekelijkse schrijfopdracht #62 De schaduw, de wind, en de krekels

Iedereen is al weg, op zoek naar verkoeling. Ik draag die altijd mee. In mijn kleine rugzak waarin weer een koeltasje zit, met een six pack Heineken. Ver weg klinkt de fluistering van het ritmisch samengebalde geruis van krekels. Het lijkt samen te vallen met het trillen van de warme lucht en de tremens van mijn handen. Overal hoor je ze hier: krekels. Een tijdloze akoestische omlijsting die ook de oude Grieken gehoord moeten hebben op weg hier naartoe. Op deze plek lijkt hun geluid ver naar de achtergrond verdrongen, nauwelijks hoorbaar. Als ik het eerste blikje opentrek, vliegt vanaf de bovenste rij een paar duiven verschrikt weg. ‘Proost,’ fluister ik ze na. ‘Beetje melodramatisch, vind je niet?!’ klinkt het vanaf de bovenste rij aan de rechterkant, die gevangen is in de schaduw. Het is haar stem, maar het kan haar stem niet zijn. Alleen het geruis van de krekels verbindt hier het heden met het verleden. ‘Wie je ook bent! Wat je ook weet en wat je hier ook gebracht heeft! Laat je zien! Ik heb geen zin in spelletjes!’ ‘Kijk nog eens goed, Felix!’ Dit kan niet. Dit zou niet mogen kunnen, maar de schaduw van drie bomen tekent duidelijk haar profiel. Een lichte bries laat even haar haren golven. ‘Toeval,’ spreek ik mezelf bezwerend toe, en neem drie grote slokken. ‘Oh, ja? Je knuffel heette ‘fantje’. Je redde het ooit uit de vuilnisbak toen je twaalf was. Je praat er nu weer tegen.’ De inhoud van het tweede blikje gaat in één teug naar binnen. ‘Kom je me nu de waarheid vertellen? Alsof ik die niet al ken.’ Weer een korte windvlaag. Haar hoofd lijkt traag te schudden. ‘Nee. Jij moet je zelf de waarheid vertellen.’ ‘Ik ben schuldig!’ ‘Waaraan?’ ‘Aan jouw dood.’ ‘Ik zou terug rijden, Felix!’ ‘Maar ik wist ‘t! Ik wist dat jij geen nee meer kan zeggen als je eenmaal een glas champagne op hebt. Ik had helemaal niks moeten drinken!’ ‘En hoeveel heb je gedronken?’ ‘Twee, godverdomme! Twee, teveel!’ ‘In vijf uur tijd, Felix. In vijf uur.’ ‘Maar ik had een vermoeiende dag achter de rug, en...’ Ik graai naar het volgende blikje. ‘En dat wist ik ook. De enige die dat niet wist, en er ook geen boodschap aan zou hebben gehad als hij wel zou hebben geweten was degene die met 120 om de bocht kwam.’ ‘Ik had hem kunnen ontwijken, Lea! Als ik volkomen nuchter was geweest.’ ‘Nee, ik heb het hier terug gezien. Met anderen. Met een glaasje champagne. We waren kansloos. Twee is genoeg. Twee verloren levens. Het lot vraagt niet om drie, laat staan om meer.’ De wind steekt op en vlak voor haar schaduw oplost, kus ik zacht de lucht. Misschien is het de wind die voor de echo zorgt, die maakt dat twee duiven neerdalen op de eerste rij. Misschien zijn het maar een schaduw, de wind, en de krekels, die zorgen dat er hier vier blikjes achterblijven, onder een oude steen.