Je geld of je leven “... Meneer Wijnhof, vertelt u eens wat er vanmorgen precies gebeurd is.” “Dat wil ik graag, edelachtbare, maar mogen de handboeien af?’ De onderzoeksrechter geeft de bewakers een teken ter bevestiging. “Vanmorgen om een uur of negen loop ik met mijn aanstaande schoonmoeder het Vondelpark in. Mijn vriendin solliciteert ondertussen op de Overtoom. Bij de ingang aan de Van Baerlestraat koop ik voor ons beiden een ijsje, dat we op een bank tegenover de vijver oplikken. Het is al bloedheet, maar nog heerlijk rustig; alleen enkele toeristen en een jonge moeder achter een kinderwagen komen we tegen. Ons ijsje is bijna op als er een verwarde man in onze richting loopt. Zijn rechterhand steekt diep in zijn broekzak en met zijn andere hand maakt hij gebaren die kennelijk horen bij zijn binnensmonds gemompel. Hij heeft een Caribisch getinte huidkleur en ooit heeft hij rasta haar gehad, maar nu lijkt het meer op een ondoordringbaar struikgewas. Zijn twee maten te grote broek heeft hij met een stuk touw rond zijn smalle heupen geknoopt. Als hij ons nadert kijkt hij schielijk om zich heen en loopt dan recht op ons af. Zijn rechterhand schiet uit zijn broekzak en we kijken in de loop van een pistool. “Handen omhoog of ik schiet jullie overhoop”, beveelt hij met een Spaans accent, gevolgd door “en je geld of je leven.” Mijn schoonmoeder in spe kiest voor het leven. Zij was goed herstellende van een hartoperatie, maar deze spanning bij zo’n hitte werd haar fataal. Zij klapt voorover en glijdt van de bank. Onze overvaller schenkt er niet de minste aandacht aan. “Hee, lange lul, je geld, en vlug een beetje”, gebiedt hij en zwaait zenuwachtig met zijn pistool. “Hier in mijn broekzak”, en terwijl ik voorzichtig overeind kom, gebaar ik met mijn opgestoken hand naar beneden waar de portemonnee een dikke bobbel maakt. Hij duikt er meteen op af, maar merkt dat het geld veilig achter een moeilijk met één hand te openen ritssluiting zit. Zijn pistool heeft hij nu tegen mijn kruis geplaatst: “Geen geintjes makker, anders schiet ik je lulzak eraf.” Hij vloekt en rukt aan mijn rits, maar krijgt hem met die ene hand niet open. Dan drukt hij zijn wapen hardhandig in mijn buik en zegt: “Hier, hou dat kolereding even vast”, en hij reikt me zijn pistool. Met het neppistool in mijn hand zie ik kans hem te overmeesteren. Omdat hij lichtelijk gebogen voor me staat geef ik hem een klap in zijn nek en hij zakt als een vod in elkaar. Ik sta perplex en weet niet wat te doen. Even later word ik door twee agenten overmeesterd en hoor ik van twee kanten sirenes naderen. En nu zit ik hier en begrijp dat ik word beschuldigd van dubbele moord of doodslag.”