‘Hands up’! De koffie die ik net had ingeschonken klotste over de rand . Toen grijnsde ik: ‘Sorry man, als je voor killer door wilt gaan, neem dan op zijn minst een zwart pistool mee. Dat rode trekkertje overtuigt niet echt.’ De overvaller probeerde zijn bril af te zetten, wat niet lukte door zijn bivakmuts. Hij trok het ding (zwart-rood gestreept) omhoog tot op zijn voorhoofd, deed zijn bril (rood) af en bestudeerde de trekker van dichtbij. ‘Je houdt nogal van de combinatie zwart-rood zie ik.’ ‘Zwart-grijs trut.’ Hij keek me woest aan. ‘Haal je creditcard!’ ‘Eh ja, natuurlijk. Hou even vast.’ Ik duwde de beker koffie in zijn hand. ‘Melk en suiker’, blafte hij. ‘U zegt het maar. Broodje erbij?’ ‘Ja, doe maar een broodje halfom!’ Goede woordkeus, dacht ik. ‘Goede keus’, zei ik. Hij plofte neer op mijn bank en keek om zich heen. ‘Woon je in de buurt?’ vroeg ik smerend aan een pistoletje. Pistoletje....! ‘Wat denk je zelf trut, ik ben niet achterlijk. Kleurloos wel, weet ik heus wel, maar bij dit werk is dat juist een pré.’ Hij keek om de haverklap op zijn horloge. ‘Hoe zit ’t met dat broodje trut?’ Ik gaf hem zijn broodje dat hij naar binnen schrokte. ‘Heb je haast?’, vroeg ik. ‘Om kwart over elf gaat mijn trein. Dan ben ik op tijd thuis voor ‘Perfect crimes’. Goddank staat mijn klok altijd tien minuten voor. Mijn truc om op tijd mijn afspraken na te komen. ‘Ik wil je niet opjagen,’ zei ik, ‘maar als je die trein nog wilt halen…’ Hij keek naar mijn klok en sprong paniekerig overeind. ‘Ik geef je wel een lift’, zei ik en rammelde al met mijn autosleutels. ‘En die muts zou ik maar afdoen’, zei ik. Het ding zat nog steeds op zijn voorhoofd. Hij propte hem gehoorzaam in zijn rugzak. Bij het station, gooide hij het portier open en rende het perron op. Op de stoel lag zijn portemonnee. Er zat € 200,00 in. Ik hevelde de briefjes over naar mijn jaszak. Had hij me maar geen trut moeten noemen.