Wekelijkse schrijfopdracht #61

Ik voel het zweet langs mijn nek naar beneden druppelen. Het is druk op het strand en dat kan ik vandaag niet gebruiken. Kleine kindjes draaien zich om en wijzen naar me. Hun moeders trekken aan hun mollige armpjes en vertellen ze niet te staren. Ik loop snel verder. Ik weet waar hij woont, ik ben er vaak genoeg geweest voor een kopje koffie. Het zand loopt stug. De wollen bivakmuts begint te kriebelen. De deur staat al open als ik naar binnen ga. Mijn hand gaat automatisch naar het grootste mes dat ik in mijn binnenzak heb gestoken. ‘Ik had je al verwacht.’ Zijn stem snijdt door mijn hoofd heen. Ik kijk vanuit de gang zijn huis binnen, alle meubelen zijn al weggehaald. ‘Elise belde me al op, dat je weg was gegaan. Ze was ongerust dat je onze vlucht zou verpesten. Toen ik je zag lopen over het strand, helemaal in het zwart gekleed terwijl de hittegolf al dagen bezig is, snapte ik wat je wilde doen.’ ‘Elise gaat morgen niet met jou mee.’ Ik klem mijn kiezen op elkaar en stap de woonkamer binnen. Daar zit hij. In een luie stoel. Naast hem staat een glas whisky. ‘Elise wil het avontuur met mij aangaan. Ze vertelde me dat ze jou zo saai vond.’ Langzaam loop ik dichterbij. Mijn gympen knarsen op zijn laminaat. ‘Misschien kun je over een aantal jaar op de koffie komen?’ Ik schreeuw en steek het mes in zijn hals. Het stuitert terug. Hij lacht kort en staat op. ‘Elise vond het te gevaarlijk om jou met grote messen te laten rondlopen.’ Hij pakt mijn mes af en draait het rond in zijn hand. ‘Gelukkig had ik nog een mooi speelgoed mes van mijn neefje. Jammer genoeg moet ik al gaan.’ Hij legt het mes weg. ‘Ik had graag nog even wat gekletst, maar onze vlucht is vervroegd. Het ga je goed.’ Hij pakt zijn koffer die in de hoek had gestaan, knikt me toe en loopt de deur uit. Het glas whisky wat ik hem achterna gooi spat uiteen op de dichte deur.