#61 Onhandige moordenaar

Het was een warme zomeravond en Doris ligt rustig op bed. Hij voelt dat hij langzaam in slaap begint te vallen, totdat hij plotseling word opgeschrikt door een hels lawaai. ‘Wat was dat?’ en hij besluit om maar eens een kijkje te gaan nemen. Langzaam zet hij zijn voet op de eerste trede en hij laat zijn handen van de trapleuning glijden. Na een tijdje is hij eindelijk beneden en besluit zachtjes de deur naar de woonkamer te openen. Hoewel het hart hem in de keel klopt probeert hij rustig te blijven. Wederom een knal. ‘Waar ben je!’ schreeuwt een mannenstem. Het is donker en de ongewenste bezoeker stoot per ongeluk tegen een kast aan. Er rollen allemaal knikkers op de grond. Op het moment dat de indringer een stap wil zetten valt hij over de knikkers en knalt met zijn hoofd op de vloer. Dit zijn momenten dat mijn kinderen niet naar mij luisteren, denkt Doris. Hij grijnst en de ongewenste bezoeker krijgt door dat hij is opgemerkt en kijkt naar de deur. Daar ziet hij Doris staan. Het hart van Doris begint sneller te kloppen als hij door krijgt dat hij gezien wordt. ‘Jou moet ik hebben!’ en de man pakt vanuit zijn jas een mes. Op momenten als deze kun je twee dingen doen, vluchten of vechten, denkt Doris en hij besluit om het eerste te doen. Met een enorme vaart rent hij naar boven, hij voelt dat hij bijna word ingehaald. ‘Shit, ik kan niet verder’ terwijl hij voor het raam blijft staan. Hij slaat zijn armen voor zijn gezicht om te wachten op wat zal komen. Plotseling hoort hij een geluid… Krrrr en na een paar seconden hoort hij niets meer. Doris besluit zijn armen voor zijn gezicht weg te halen en kijkt om zich heen. Er is niemand meer te bekennen en hij kijkt naar beneden vanuit het raam en ziet de indringer in het struikgewas liggen. De rolschaatsen van mijn kinderen lag dus toch op de goede positie, denkt hij lachend.