Lieve kinderen; Ivan, Priscilla, Marianne en Lucy. Ooit zou er een moment komen waarop wij ons allemaal in dezelfde kamer zouden bevinden. Ik had alleen gedacht dat het in levende lijve zou zijn. Helaas zullen jullie mij nu niet meer leren kennen. Het is jammer dat jullie nu pas van mijn bestaan horen. En van mijn dood. Het was mooi geweest wanneer wij elkaar in de ogen hadden kunnen kijken en gelijkenissen zien. Een paar gelijkenissen zijn er, dat weet ik. Dat weet ik van de keren dat ik jullie heb opgezocht en van een afstand bekeken. Maar ik begin mijn verhaal helemaal verkeerd. Laat me beginnen te zeggen dat ik van elk van jullie hou. En ik hield van jullie moeders. Van alle drie. Het was niet mijn keus om geen onderdeel van jullie leven uit te maken. Dat zal een schok voor sommige van jullie zijn. Voor sommigen van jullie zal de schok nog groter zijn dat ik nog leef – d.w.z. tot voor kort dan. Lieve Ivan en Priscilla, ik ben niet verongelukt toen jullie nog baby waren, zoals jullie moeder jullie verteld heeft. Lieve Marianne, na terugkeer van mijn werk in het buitenland heb ik maandenlang naar jou en je moeder gezocht, maar je moeder wilde duidelijk niet gevonden worden. Lieve kleine Lucy, het spijt me dat ik je niet beter heb kunnen beschermen. Jouw moeders brein was een doolhof, waar menigeen de weg ik kwijt raakte. Zij zelf niet in het minst. Niemand van jullie kent mij, weet alleen mijn naam en misschien heb je nog ergens een foto van mij. Misschien had je mij wel willen leren kennen, maar nu leef ik niet meer om over mezelf te vertellen. De vraag is of jullie mij zouden geloven. Mijn verhaal zal niet het verhaal van jullie moeders geweest zijn. Ik ben geen rijk man. Sterker nog, ik ben arm. Arm in mijn onmacht om voor jullie te zorgen, arm in mijn onkunde om contact met jullie te zoeken. Het enige dat ik jullie kan bieden is mijn huis. Mijn huis en mijn tuin. Mijn huis zal mijn verhaal vertellen. Het herbergt alle souvenirs en herinneringen aan reizen die ik heb gemaakt. Ik heb de liefdesbrieven die ik van jullie moeders kreeg zorgvuldig bewaard. De tuin is niet groot, maar wel geduldig. Het wacht op jullie. De beuk die ik plantte in het jaar dat jij geboren werd Ivan. De rododendron voor Priscilla en voor Marianne en Lucy elk een roos. Het was mijn manier om voor jullie te zorgen. Het huis en de tuin zijn van jullie als jullie het willen. Daar, in dat huis en in de tuin, kun je kennis met mij maken. Daar leef ik voort. Vaarwel lieve kinderen. Jullie vader Jacob