opdracht # 60 - de vette kluif

Lieve kinderen, Een dikke twintig jaar geleden werd ik onverwacht erfgename van een groot fortuin. Het viel me letterlijk in de schoot. In de schoot waar jullie uit zijn voortgekomen. Men zegt dat geld niet gelukkig maakt en ik heb dat aan den lijve mogen ondervinden. Ik bezat een bom geld, maar ging alleen door de dagen en nachten. Ik miste mijn overleden vriend. We hadden elkaar zo liefgehad.... Kort na de voorlezing van het testament kreeg ik een droom. Ik zag een klein wit straathondje dat in het midden van een kring grote, grommende honden stond, die met blikkerende tanden in afzichtelijke muilen steeds dichterbij kropen. Of waren het wolven? Geldwolven? Met mijn kleine pootjes en tanden verdedigde ik een vette kluif die mij toege(s)meten was. De kring van de hebberige dieren sloot zich meer en meer om me heen. Mijn wanhopige pogingen om mijn kluif te beschermen waren totaal nutteloos. Badend in het zweet werd ik wakker en ik realiseerde mij dat mijn onderbewustzijn mij in een nachtmerrie de realiteit voorschotelde. Ik riep jullie samen en gaf aan ieder van jullie een aanzienlijk bedrag met de woorden: “Ik verdeel nu deze erfenis. Zo moeten jullie niet op mijn dood zitten wachten.” Het leven ging verder en ik probeerde geluk te kopen met inderdaad een soort luxeleventje te leiden. Doelbewust smeet ik met het geld. Niets schonk bevrediging. En niemand rond mij kreeg ooit genoeg. Men klaagde steen en been tot mijn portemonnee soelaas bracht. Nu, twintig jaar later, zit ik aan de grond. Mijn rijkdom is in rook opgegaan, net zoals mijn mooie dromen. Ik bezit geen enkel ding van waarde meer. Alles weggegeven en opgemaakt, zoals de krekel in de fabel van La Fontaine. Vandaag is mijn enige bezit mijn moegestreden lichaam. Ik wil graag dat jullie mijn laatste wil eerbiedigen en mijn stoffelijk overschot overdragen aan de wetenschap. Het testament daartoe en de benodigde papieren liggen in mijn bureau. Vaarwel en wie weet “tot ziens”, Mama