Lieve papa, ma en grote zus, Mijn eerste afscheidsbrief hebben jullie al gelezen. Voor zover ik me kan voorstellen hoe dit voor jullie moet zijn, kan het haast niet anders dan dat mijn keuze om dit leven te verruilen voor eeuwigdurende rust een vooraf ondenkbaar scenario moet zijn geweest. Jullie behoren nu tot de groep ‘nabestaanden van een zelfdoding’. Ik heb op mijn geweten dat dit voortaan jullie realiteit is. Dat spijt me, en ook weer niet. Ik kon niet anders. Aan mijn laatste woorden voeg ik deze brief toe. Want ik wil jullie iets nalaten. Misschien is dit formele schrijven, voorgelezen door zo’n nette kantoormeneer in beige kleren, minstens zo onwerkelijk als mijn zelfmoord. Jullie zoon en broer, sinds jaar en dag wars van regels en burgerlijkheid, wenst nu toch via de officiële weg iets aan jullie uit te delen. De notaris zei vooraf dat het niet kon. Dat zoiets niet na te laten was. Hij vroeg me gelukkig niet naar de achtergrond. Waarschijnlijk trad ik zo buiten de voor hem bekende notariële paden, dat hij enkel nog een ‘error’ in zijn gereguleerde hoofd voelde rond zoemen. Maar hij is gezwicht en heeft het op papier gezet, gratis, vanwege het uitzonderlijke karakter van mijn verzoek. Ook aan u een excuus meneer de notaris, voor de schok die zelfs u gevoeld moet hebben toen ik slechts een maand na ons onderhoud, het hoekje om ging. Bij leven kon ik het niet zeggen. Ik wilde het ook niet. Dan was ik hier gebleven en had ik mijn gruwelijke lijdensweg moeten voortzetten. Mijn nalatenschap bestaat niet uit mijn ongewassen kleding, beschadigde CD’s of studentikoze tweezitsbank. Gooi die zooi maar in een container of geef weg wat nog weg te geven is zonder het schaamrood op de kaken. Nee, mijn gift aan jullie is mijn onvoorwaardelijke liefde. Pa, je weet, we botsten. Tijdens ons laatste gesprek heb ik je zelfs weggestuurd. Ik zie je nog verbaasd omkijken toen ik de deur achter je sloot. Misschien had ik dat niet moeten doen. Maar ik kon niet meer. Ik was niet opgewassen tegen alle eisen die het volwassen leven aan me stelde en waaraan jij me telkens opnieuw herinnerde. Ik weet, dat deed je uit liefde. Diezelfde liefde voel ik ook voor jou. Ma, mijn lieve zorgzame moeder. Het spijt me dat ik me dat ik zo weinig van me liet horen. Jouw zorg en aandacht vond ik te confronterend. Je raakte rechtstreeks mijn eenzaamheid en dat kon ik je niet laten zien. Want dan moest ik het aangaan en die gedachte bezorgde me een allesomvattende paniek. Ik hou van je. Lieve grote zus, ik heb je bedonderd. Je zat zo dichtbij de waarheid maar ik heb het met een grapje afgedaan. Ik herinner me je argwanende blik maar deed alsof ik nog een uitweg zag. Die zag ik ook. Maar niet zoals jij bedoelde. Sorry. Een zus zoals jij zou iedereen moeten hebben. Pa, jij zegt altijd: een mens leeft maar één keer, dan wordt ie begraven en opgevreten door de pieren. Zijn we het in ieder geval daarover eens. Maar mochten we het allebei mis hebben, dan zie ik jullie graag terug in de zielenwereld. K.