Odracht #59. Pumbae en ik

Het krantenartikel: Thaise olifant doorboort man We liepen richting het strand. De zon was nog maar net opgekomen. De nacht had de voorbije uren wéér geen verkoeling kunnen brengen. Er stond geen zuchtje wind en de klamme warmte hield me nu al in haar greep: Alles wees erop dat het opnieuw een tropische dag zou gaan worden. Op deze vroege morgen was er al een flink aantal toeristen op de been. Misschien was de airco in hun hotelkamer wel bezweken onder de hitte. Enkelen waren aan het zwemmen in zee en op het terras van de strandtent zaten wat gasten te ontbijten. Er klonk klassieke muziek uit de krakerige geluidsboxen. Kalme, maar opgewekte stemgeluiden vermengden zich met het getik van het zilveren bestek op de porseleinen borden. Vakantie in een stukje paradijs op aarde. Zij wel. Het is dat ik weet hoe hard veel van mijn vrienden hier achter de schermen moeten werken om het de toeristen naar hun zin te maken, anders zou ik ook in het sprookje geloven. De schoonheid van de dag kon geen vat krijgen op mijn humeur. Ik was boos. Onderweg naar Juan om hem te zeggen dat ik niet met hem mee kon gaan naar het jaarlijkse muziekfestival: mijn vader was ziek en ik móest met onze Pumbae aan het werk. Daar had ik de balen van. En dat voelt zij haarfijn aan. De altijd volgzame grijze kolos ging nu rechts waar ik links stuurde en andersom. Zwaaide zacht snuivend het kwastje aan haar imposante achterste verveeld heen en weer. Het huis van Juan’s familie stond aan de rand van het strand. De zee was hun uitzicht. Geen dag hetzelfde. Ik liet Pumbae stilhouden en liep naar het eenvoudige gebouwtje toe. Ik klopte op de deur en Juan’s zusje deed open. En wat er toen gebeurde…. Een grote klap, hout dat kraakte, tafels en stoelen vielen en luid gegil steeg op. Porselein viel aan diggelen en het bestek viel rinkelend op de vlonder. Tegelijkertijd een onheilspellende brul van Pumbae. Ik keek om en zag haar haar kop omhoog slaan, een man hulpeloos aan haar rechter slagtand geregen.