#59 toespraak

Achterin de auto kijk ik afwezig naar de woorden op het papier. De lange rit ergert me en zo nu dan kijk ik naar buiten. Alleen maar gras, gras en nog eens gras. Hoe mensen hier kunnen leven is mij een raadsel. De helft van de tijd weet ik niet waar ze het over hebben, om maar niet te spreken van de keren dat ik ze wel begrijp. Hun huizen moeten gerepareerd worden, daar heb ik ook last van. Mijn aanstaande verhuizing heeft meer voeten in aarde dan ik had gehoopt. De ene na de andere aannemer komt kijken en allemaal krijgen ze al snel een hebberige blik in hun ogen. Het is dan ook een hele klus na jaren van achterstallig onderhoud. “Wat is er, U kijkt zo treurig en schud al de hele tijd met uw hoofd. Is er iets met de speech?” Voor me op de bank schuift Tjerk ongemakkelijk heen en weer. “Dat is het niet Tjerk, het zijn gewoon die mensen.” “Ja ik weet het, treurig hoe ze zo langzamerhand hun huizen zien instorten bij weer een aardbeving.” “Inderdaad…” Ik sluit mijn ogen en denk er het mijne van. “Ik denk dat ze hoe dan ook zichzelf beter voelen nu U in persoon langs komt om met ze te praten.” “Wellicht, toch vraag ik me af hoeveel nu weer.” “Het zijn er acht in totaal.” “Acht?” “Acht.” “Ok dat is nog wel te doen, de vorige keer waren het er minstens tien.” Buiten flitst een bord, Groningen 8 kilometer. Ik kijk nog een keer naar de speech en besef me dat mijn verbouwing ongeveer evenveel kost als de verstevigingen die nodig zijn voor hun huizen. Ach ja, het is weer goed om eens onder de burgers te zijn. Ik hoop maar dat de koffie dit keer beter is. . . . http://www.nu.nl/binnenland/4072458/koning-spreek…