opdracht #59 - Milaan 2015

Wat een mooie omschrijving. Je neemt afstand door in de je-vorm te schrijven waardoor het nog surrealistischer aandoet. En dat is ook wat het is. Je kunt je niet voorstellen wat er omgaat in het hoofd van iemand die huis en haard heeft achtergelaten en nu in ons land een nieuw leven op moet bouwen. Dat is niet makkelijk daar ben ik van overtuigd.

Mooi verwoord hoor, Marietje. Wat een leed, die bootvluchtelingen.

Marietje, Je roept een sterk beeld op en de laatste zin is heel sterk - overgaan tot de orde van de dag. Dingetje: '...sloeg hij luidt' - luid

Je nabestaanden als enig bezit. Zij zijn het bewijs dat je overwint.

Een klein jongetje kruipt op je schoot. Je legt je gerimpelde wang op zijn zwarte krullen. Je glimlacht. Voor hen telt je aanwezigheid.

*kostte Ik vind het altijd wennen als ik zelf in je-vorm schrijf of als iemand anders het gebruikt. Hier past het ergens wel, alleen is het ietwat raar dat de man 'weet' dat hij een bootvluchteling is. Zelf probeer ik me ook vaak in te leven in andere mensen en hun leven, maar de woordenschat die ik gebruik in gedachten is heus zo mooi niet als de jouwe hier.

ja, sterke afsluiter!

Dag Marietje, Ik zou wel 'voor hen' door 'voor hem' vervangen. De lezer ziet slechts het jongetje.

Mooi verhaal. Het beeld van het rode en groene stoplicht is sterk gevonden. Wij gaan verder met ons leven en keren de ellende die we slechts even in de ogen hebben gekeken weer de rug toe.

Misschien heel raar. Maar wat is de toevoeging van 'je hand krabt' ? Was dat om een beeld op te roepen? Een soort van sfeertekening? Misschien of waarschijnlijk ligt het aan mijn eigen hinderlijke gedachtengang, maar ik zie nu iedere keer een oude man voor me die met zijn tenen aan zijn hoofd krabt. Vermoedelijk omdat een krabbende hand zo voor de hand ligt. Nou ja, vaag. Maar de zin haalde mij uit het verhaal. Verder vind ik het een aangrijpend stukje tekst.

Heel mooi, gevoelig. Ik vind dat je je goed hebt ingeleefd in je personage. Dit soort onmenselijke situaties grijpt me altijd aan.

Misschien ten overvloed, maar door de sterke toename aan vluchtelingen kan stichting vluchtelingen werk nog volop vrijwilligers gebruiken. Vooral de volgende functies passen bij de mensen die op dit forum zitten - taalcoach (samen met mensen in de thuissituatie taal oefenen) - maatschappelijk ondersteuner (samen met vluchtelingen hun leven op poten zetten door bijv hun bankzaken door te nemen, de omgeving te verkennen en samen te werken naar een zelfstandig redzaam leven. Ik kan iedereen aanraden om dit te doen, want naast het goede dat je ermee doet wordt je er zelf een rijker persoon van. Ook zul je er veel inspiratie opdoen voor je schrijfhobby. voor meer informatie kijk op: http://www.vluchtelingenwerk.nl/steun-ons/word-vr… Succes groet Pim

Hoi Marie. Goed geschreven, hoewel het (zonder het bijgaande nieuwtje) wel een beetje vaag blijft wie of wat die oude man eigenlijk is. Mooie slotzin. "TIjdens de vlucht" ... daar zat ik opeens in een vliegtuig.

Je reactie geeft de rauwe werkelijkheid duidelijk weer. Je zult maar door alle ellende verdreven moeten worden. Het is overleven. Waar ze terechtkomen is op dat moment van geen belang. Dat is een zorg voor later. En het zal zeker een zorg zijn.

Dag Marietje, een ontroerende bijdrage. Mooi geschreven. Het zal je lot maar zijn! Het is een vreemde wereld waarin we leven Enerzijds baden sommige mensen zich in weelde en anderzijds ........ :confused:

Erg mooi, het gebruik van het jij-perspectief. Ondanks de afstand die dat schept, komt het juist hard binnen. Erg knap gedaan! Heel klein puntje: Ik wacht voor het rode stoplicht onderweg naar mijn werk. Ik zou een komma plaatsen na 'stoplicht'.