Dat Icarus niet meer leeft, vind ik niet relevant. Stel je gaat iets schrijven vanuit de hp Karel de Grote. Dan schrijf je toch ook niet: Roeland gaf net flink gas :)

Hoi Marietje, die zin over vader als kompas vind ik heel beeldend en aansprekend, voor mij doet het er niet toe of het kompas in die tijd wel of niet bestond. We lezen je verhaal toch nu? Het gaat toch om het beeld dat je wilt oproepen? Had je 'pieksieda' (Grieks voor kompas ;-)) geschreven, dan had niemand er iets van begrepen. Andere mooie zin: "de wind suizelt mijn hoofd leeg." Ik kan me er van alles bij voorstellen. Leuk, zo'n nieuw woord!

Tja, mooischrijverij..... Wat mij betreft zit je ruimschoots vòòr de grens tussen mooischrijverij en kitsch. Maar dat is een kwestie van smaak.

Dus vraag ik me af: De beleving kan niet werkelijk geschreven zijn door Icarus, die leeft immers niet meer. Dat weet de lezer. Bovendien is het een mythe. Het is dus voor de lezer duidelijk dat het een inleving is van de schrijver ( in dit geval van mij), is het dan storend dat ik het woord kompas gebruik omdat iedereen die het nu leest weet wat een kompas is? Haalt het woord -kompas- de lezer uit zijn 'fictieve droom' of niet omdat het een algemeen bekend/ geaccepteerd woord is? Ik ben zeer benieuwd naar de reacties! :? :

Hoewel ik direct toegeef dat ik er de eerste keer gewoon overheen gelezen heb, en dus niet al te wreed uit mijn fictieve droom geschud werd, kan het natuurlijk niet. Als lezer kan ik wel eens onoplettend zijn, als schrijver denk jij zorgvuldiger na over je woorden. Als je schrijft vanuit Icarus' perspectief, schrijf je in Icarus' woorden. Als je hetzelfde verhaal vanuit een alwetende verteller zou schrijven, zou het kunnen, al kenden de Grieken geen kompas, omdat het beeldspraak is. Maar dan nog denk ik dat je beter een beeld kunt zoeken dat beter in de belevingswereld van de personages past.

Mooi gedaan, heel beeldend. Ik heb me niet gestoord aan het kompas. Over de titel: zelfs na je uitleg snap ik het nog niet echt. Persoonlijk hou ik niet zo van titels waar ik nog diep over na moet denken, maar dat is een kwestie van smaak.

Sorry, ik kan door het woord - tussen- jouw reactie niet goed plaatsen. Vind je dat ik tussen mooischrijverij en kitsch zit? En wat versta jij onder kitsch? Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Mooischrijverij kan naar mijn smaak nogal 'over de top' gaan. En dan wordt het gezever, clichématig, kitscherig. Niet mooi meer, dus. Er zit ergens een grens tussen die twee, ik weet ook niet waar precies, en hij zal heel vaag en heel persoonlijk zijn. Ik ben er zelf wel alert op, omdat ik nog wel eens de neiging heb te ver te gaan :D

Ik vind het een mooi verhaal, marietje. Vooral de zin waarin vader als een kompas voorop vloog vond ik erg mooi gevonden. :thumbsup:

trouwens, in Couperus' klassieke romans zitten ook zulk soort 'foutjes' - tomaten op de markt in het oude Griekenland bijvoorbeeld kon ook niet echt, dus je bevindt je niet in het minste gezelschap

erhm ... wat zit ik hier nu weer te klunzen? ik wil helemaal niet meer reageren, maar door naar de volgende opdracht!

Mooi fragment Marietje, en wat een leerzame discussie over het gebruik van het woord kompas. Ik zal Kathy Mathys van de rubriek Stijl vragen om er een keer een artikel aan te wijden in Schrijven Magazine. Zij heeft vast een aantal voorbeelden van 'kompassen' van bekende schrijvers. Voor niet-abonnees zullen we het ook online plaatsen.