Onvoorstelbaar. De veren die ik pas nog voor mijn neus liet dwarrelen om mijn tijd op die godvergeten rots te doden, de was die ik tussen mijn vingers kneedde om ten minste iets aangenaams te voelen, nu zijn het de vleugels waarmee ik mijn vrijheid tegemoet vlieg. Die ouwe is zo gek nog niet. Al had ik hem wel een schop onder zijn kont willen geven, met zijn trillende handen en zijn natte ogen. En maar herhalen dat ik moet uitkijken, hem precies moet volgen. Kreta heeft hem breekbaar gemaakt, oud en voorzichtig. Maar geen mens heeft ooit gevlogen zoals wij. De vissers, de herders, ze zien onze schaduw en vragen zich af welke goden hier voortvlieden. Goden! Als de goden zijn wij, dus waarom kijkt hij zo bezorgd. Hij zou trots moeten zijn. Met ferme armslagen. Genieten. Dit is fantastisch. Ik kan zijn gepijnigde blik niet verdragen. Met gesloten ogen hoef ik hem niet te zien. Ik laat me dragen door zijn meesterwerk. Fier zoals hij zou moeten zijn. Mijn vader. Vader. Ik val.