‘Het eten is klaar!’ Hoe vaak had ik dat al gehoord? Deze keer was het de buurvrouw die naar haar man in de tuin riep. Er kwam geen reactie. Een paar minuten later wat feller: ‘Joep, het eten is klaar! Kom je nou nog eens?’ ‘Mens, ik ben druk bezig met mijn motor.’ ‘Dan laat je die rotmotor maar even staan.’ ‘Eerst de carburateur terugplaatsen. Houd mijn prakkie maar warm.’ ‘Ik houd niks warm. Die motor kan wachten.’ ‘Nee, dat kan niet, stom wijf.’ Het zijn beste mensen, die buren van ons, maar soms kan het er wel eens uit de hand lopen. En dat leek nu ook te gebeuren, want de stemming werd erg onvriendelijk. Even later ontplofte het incident. Ik hoorde een gekletter op de tegels in de tuin. Het was de pan met aardappelen. ‘Hier heb je je prakkie.’ Even later volgde een krakend lawaai. ‘En hier heb je een tafel. Ga er maar mee in de wei zitten met je prakkie. Ik ben het zat. Ik ga er vandoor.’ Na een paar seconden een zware klap. Het was de huisdeur. ‘Buurman,’ sprak ik voorzichtig door de beukenhaag, ‘ik geloof dat het foute boel is. Moet je niet achter haar aan?’ ‘Ben je gek, man. Die komt vanzelf weer terug.’ ‘Zou ik niet zo zeker van zijn.’ ‘Nou, als ik moet kiezen tussen haar en mijn motor, kies ik voor het laatste.’ ‘Daar zeg je nogal wat, Joep. Wie moet dan voor het eten zorgen? En het huishouden? Jij doet dat toch nooit? En je motor ook niet.’ ‘Dat is wel zo, maar ik hoef toch niet altijd naar haar pijpen te dansen?’ ‘Nee, natuurlijk niet. Maar nu ben je toch te ver gegaan. Als ik jou was, zou ik haar maar snel zoeken en je excuses aanbieden en dan ergens gezellig gaan eten, want thuis lukt dat vandaag niet meer.’ ‘Ben je besodemieterd, dat kost me minstens 60,00 euro.’ ‘Dan ga je naar een cafetaria. Die motor staat er straks ook nog wel.’ ‘Je hebt gelijk, buur. Goedenavond.’