De bruine tweezitsbank stond naast de restafvalcontainers tussen de weg en de gracht in. Het vroege zonlicht bescheen de stad en de schaduwen van het jonge groen van de bomen dansten op het ribfluweel. De bank stond er al een poosje. Ik had in de ochtend de overburen aan één stuk door naar beneden zien lopen met grote witte kartonnen dozen van de bouwmarkt, afgewisseld met bananendozen uit de supermarkt. Geel en blauw gekleurde pakketten, volgestouwd met bezittingen die ook op het nieuwe adres niet gemist kunnen worden. Het zware werk was vroeg in de morgen al gedaan door de chauffeur en zijn drie collega's: Het grote meubilair had als eerste een plaats in de oranje-wit gekleurde DAF gekregen. Behalve dan die ene bank. De verhuiswagen versperde een deel van de singel en ook al was het nog vroeg, de fietsende kantoorslaven zaten al boordevol temperament. Tegen het middaguur sloten de deuren van de vrachtwagen. Daar ging de familie: met de zon hoog aan de hemel lieten zij in hun Citroën de stad achter zich, op naar een nieuw begin. Maar dan de bank. Die ribfluwelen bank. Ik werd nieuwsgierig naar de achterblijver en ben er in de namiddag naar toe gelopen. Van dichtbij snapte ik beter, waarom dit meubel niet mee mocht. Op sommige plekken was het ribfluweel geen rib- en zelfs al geen fluweel meer. Het gezinsleven had haar sporen nagelaten. Eén armleuning voelde vettig en glad aan: Meneer had iedere avond op zijn rechterzij televisie liggen kijken. Aan de andere kant hadden zijn meisjes gezeten en meer dan eens cola gedronken en paprikachips gegeten. (Op avonden dat mama niet thuis was, omdat de handjes schoongeveegd waren aan de kussens van de bank.) Korte haren verrieden de hangplek van de witte kater. Witte kater?! Is die wel ingestapt?