In het zwembad hoor ik een vrouw enthousiast mee neuriën met Sunday, Bloody Sunday. Het klepperen met de deurtjes van de locker en het kleedhokje gebeurt al net zo geestdriftig. Sentimentele blijheid stuwt de bezieling waarmee ze haar zwemsessie afsluit. Dan vraagt ze ineens: 'Weet je wie dit zijn?' en een heel dun piepstemmetje van een meisje, niet ouder dan vijf schat ik zo, zegt dat ze het niet weet. 'The Cure,' zegt mamma trots op de culturele bagage die ze uit haar eigen jeugd heeft meegenomen. De dochter gelooft het wel en snapt niet waarom mamma dit zonodig aan haar kwijt moest; ik kan net voorkomen dat ik te hard grinnik. Als ik mijn kleding in het rek weghang tref ik het duo aan voor hun hokje en besluit de helpende hand uit te steken. Het moet voor een ouder desastreus zijn om later te horen dat je kinderen je eigen verleden, geheugen of verstand in twijfel trekken. 'Zei jij net "The Cure"?' vraag ik toonloos. Om door een wildvreemde als een nitwit weggezet te worden is natuurlijk ook geen pretje maar ze antwoord zonder reserve bevestigend. 'Dat was U2.' Er is inderdaad een bijna onmeetbare expressie van teleurstelling maar bovenal afschuw. 'O,' stamelt ze op zoek naar een bruikbare verdediging, 'die lijken dan ook op elkaar.' Een moment overpeins ik of ik dit moet beantwoorden. Ik haal mijn schouder op. 'Ach ja, het komt allemaal een beetje uit de zelfde tijd, hè. Eind zeventig, begin tachtig.' Ik glimlach flauwtjes en hoop dat ze me niet nog eens dwingt te reageren. Helaas kan zij mijn opmerking niet anders zien dan een terechtwijzing en pareert: 'Nou, ik vind ze normaal niet op elkaar lijken. Alleen bij dit nummer…' We kijken elkaar aan en weten dat dit nooit meer goed komt.